Heimilisblaðið - 01.03.1969, Page 17

r~
Völuspé
Lengjast dagar. Loftið blánar.
Lopann teygir vorsins blœr.
Jökull tárast, hjarnið hlánar,
lilýnar jörð við ástir þœr.
Tibrá iðar, hilling hœkkar,
hrifning fylgir kynjum þeim.
Vonaróður vorsins stœkkar,
vekur allt um dvalarheim.
Harðstjórinn í vetrarveldi
vori felur landráð öll. —
Grið það lífi og limum seldi, —
lífstein öllu um dal og fjöll.
Öldungi í hamsi hlýnar,
hlœgja vonir. Frelsisgjarn
finn ég œsku ástir mínar, —
aftur verður gamall barn.
vorsins
Lóur kveða, — svanir syngja
sólaróð, um tryggð og frið.
Vorboðanum auðnast yngja
œðri hvatir, nýjan sið. —
Kaldavermsli vetrardaga
verða, — af töfrum gróandans,
gróðrarlindir grœnna haga,
griðastaður farandmanns.
Eygló reis úr úrgu hafi,
árdag gerir vetrarnótt.
Aftur veitir Vitazgjafi
vistagnœgðir frónskri drótt.
Ósánir þá akrar gróa,
ymur líf af kœrleiks þrá.
Töflur Ása í grasi glóa,
gullöld hefst. — Sjá Völuspá.
Sólmánaðar sumargjafir
syng þú vor, í hjörtun inn.
Klakaböndin, — kuldans tafir,
kœrleiks þíði ylur þinn.------
Inn á vorlönd Islands sona —
upprisunnar dýrðarheim —,
friðarbogi friðra vona
fylgi ce og bendi þeim.
Jónas A. Sigurðsson.
^EIMILISBLAÐIÐ
61