Heimilisblaðið - 01.03.1969, Side 22

Mágkona hans
Eftir ALEX STUART
Jill fannst þeir liafa slæm áhrif á sig og
leit brát tundan, en rak þá augun í stórt
bjarndýr, sem hélt á trumbu í kjaftinum,
fetri í rauða snóru, en hafði kjuðann í ann-
arri loppunni, eins og það væri reiðuhúið
að slá í trumbuna á hverri stundu.
Hún var að virða þennan bangsa fyrir sér,
þegar Ninian kom aftur.
„Fyrirgefðu,“ sagði liann og lagði hönd-
ina létilega á öxl hennar. „Ég veit þú vilt
geta þvegið þér áður en við setjumst að
matnum. Yeslings Cathie — hún hefur víst
meitt sig meira en hún hélt í fyrstu, svo ég
varð að láta Espeth fylgja henni í rúmið.
Ég sé annars að þú ert undrandi yfir bangs-
anum okkar með bjölluna. Hann er búinn
að vera hér í eilífðartíma; afi gamli lagði
hann til — þetta átti að prýða húsið. Við
Andrew kölluðum hann Alfred.“
„Hann er dálítið ógnvekjandi,“ sagði Jill.
„Skaut afi þinn lílca tígrisdýrið ?“
„Georg?“ Ninian brosti nú enn breiðara
en fyrr. „Já, satt að segja, þá gerði hann
það. Afi var mikil skytta á sinni tíð, býst
ég við. Það segir amma að minnsta kosti,
og hún vill ekki láta flytja þessi dýr í burtu,
enda þótt Cathie finnist þau hræðileg. Ég
veit það ekki, en ég geri ráð fyrir að maður
venjist þeim — og að þau eigi heima í svona
umhverfi, eða hvað finnst þér? Ég myndi
áreiðanlega sakna bæði Alfreds og Georges,
ef þeir væru ekki lengur á sínum vanastað.
En — snúum okkur aftur að snyrtingunni.
Heldurðu, að þú finnir snyrtiherbergið
niðri? Ég var að hugsa um að taka þig með
til herbergis Cathie, en ég er ekki enn orð-
inn svo kunnugur hér, að ég viti vel hvar
það er.“
„Sama er mér,“ svaraði Jill, „bara ef ég
get fengið lyktina af laxinum burt af hönd-
unum og lagað til á mér hárið. Ég vil ekki,
að amma þín fái ranga hugmynd um mig.“
„Yertu ekkert hrædd um það,“ svaraði
Ninian. „Það gleður hana bara að fá veiði-
mann í fjölskylduna.“ Hann opnaði dymar
að fatageymslu og snyrtingu til að hleypa
henni inn. „Veiztu það,“ sagði hann lágt,
„að mér finnst þú alveg ljómandi eins og þú
ert — með hárið í óreiðu.“
„Ekki finnst mér það,“ svaraði Jill. „Svo
ef þú vilt hafa mig afsakaða — við erum
áreiðanlega orðin of sein.“
Hún flýtti sér inn. Það var engin ástæða
til að láta í ljós, að í rauninni var híin særð
vegna framkomu hans, og vegna meiningar-
lausra gullhamranna. Hélt han, að hún væri
blind — og heyrnarlaus ? ímyndaði hann
sér andartak, að hún skynjaði ekki hverjar
tilfinningar hann bar enn til Cathrine?
Hún þvoði sér, greiddi hár sitt og snyrti
andlitið eins vel og hún gat. Síðan fór hún
úr síðbrókunum og í pils. Bjallan kvað við
í því sem hún gekk fram aftur, og grann-
vaxinn roskin kona fylgdi henni til stofu.
Þegar inn kom sá Jill, að öll fjölskyldan
beið hennar.
Ninian, sem einnig hafði skipt um föt, reis
á fætur og gekk til móts við hana. Hann tók
undir hönd henni, rétt eins og það væri eðli-
legasti hlutur í heimi, og leiddi hana til hóps-
ins sem sat þar við arininn.
„Amma mín,“ sagði hann, og ef Jill hefði
ekki vitað það, þá hefði hún fundið það nú,
að það var hreykni í rödd hans. „Kæra amma
mín, hér er Jill Arden.“
Yirðuleg, hvíthærð og gömul kona leit til
Jill, mjög hægt, og rétti fram hringum
prýdda hönd, ofur settlega.
Til hliðar við hana sat Jocelyn og reyndi
að hughreysta Jill með augnaráðinu, en Jill
tók vart eftir henni. Hún tók í magra hönd
gömlu konunnar og leit eilítið skelfd í opin-
ská, ljós augu hennar, sem ekki hvikuðu und-
an. Henni fannst bæði Andrew og Ninian
líkjast þessari konu; báðir voru þeir með
þessi háu kinnbein, bláu augu, nef, og virðu-
lega framkomu. En það var eitthvað mis-
kunnarlaust í fari gömlu Lady Guise, sem
HEIMILISBLAÐIP
66