Heimilisblaðið - 01.09.1969, Blaðsíða 10

einn galla. Hún er liræðilega afbrýðissöm.
Eg veit ekkij hvað hún segir, þegar hún heyr-
ir um þetta hérna, að ég hafi búið einn á
eyðieyju ásamt ungri stúlkn. Það verður ef-
laust erfitt fyrir mig að sannfæra hana um,
að ég hafi ekki kært mig agnarneitt um þá
stúlku —• það er að segja, þannig séð.“
Ilún sat stundarkorn án þess að segja nokk-
uð, síðan sagði hún: „Hvað eigið þér við
— þannig séð1“
„Eg á við sem konu, og' þér skiljið það.“
„Hvað var það sem þér sögðuð V ‘ spurði
hún. „Hvernig komust þér að orði: Ekki
agnarneitt? Var það þannig?“
Hann vaggaði höfðinu svolítið. „Nú, já, ég
sagði það. En þér skuluð ekki taka það illa
upp. Eg sagði það ekki til þess að móðga
yður.“
„Nei, auðvitað,“ flýtti hún sér að segja.
,,Þér skuluð ekkert vera að afsaka það.“
En hún lá alla nóttina og velti fyrir sér
því, sem sjómaðurinn hafði sagt. Iíún taut-
aði fyrir munni sér. „Þú varst dauðhrædd
um, að hann mundi gera þér eitthvað, og nú,
þegar þú færð að vita af hans eigin vörum,
að honum hefði aldrei getað dottið í hug að
snerta þig, er ekki fjarri því, að þú sért svo-
lítið móðguð við hann. Ilamingjan góða —“
Hún vaknaði næsta morgun við það, að
sjómaðurinn kallaði til hennar inn í hellinn.
„Þá er gufuskipið komið“.
Iiún þaut út úr hellinum. Fyrir utan brim-
garðinn lá skip með reykinn upp úr reyk-
háfnum, og bátur var á leið til strandar þeim
til björgunar.
Iívað er fleira til frásagnar? Sjómaðurinn
komst auðvitað heill á húfi heim til unnustu
sinnar. Og stallsystir hans frá eynni, sú seni
síðar varð d’Alincourt greifafrú, heillandi
kona og í hávegum höfð ... já, hún gleymdi
aldrei því, sem sjómaðurin liafði sagt: að
hann kærði sig ekki agnarneitt um hana.
Þessi minning um karlmann, sem hún hafði
ekki getað heillað, liafði komið inn hjá henni
svolítilli minnimáttarkennd ... og hún var
í raun og veru leyndardómurinn við hina
ómótstæðilegu töfra, sem gerði stúlkuna, sem
áður hafði verið þóttafullur milljónaerfingi,
að ákaflega geðþekkri manneskju.
Eins og flestir vita standa ka-
fólskar kirkjur ölluni opnar, en
gera þó vissar kröfur til klæða-
jurðar fólks, og alveg án tillits
til liver maðurinn er. Pyrir
uokru ætlaði stuttklædd prins-
essa að ganga inn í Péturskirkj-
una í Eóna, en var vísað frá
vegna klæðaburðarins. En stúlk-
an, sem við sjáum á hinni mynd-
inni ætlaði einnig í Péturskirkj-
una, en var svo liyggin að hafa
með sér stórt sjal, sem liún sveip-
aði um sig áður en hún kom að
dyrunum og gat skoðað kirkjuna
ótrufluð.
186
HEIMILISBLAÐIP