Heimilisblaðið - 01.09.1969, Blaðsíða 25

En ]>að var ekki einasta klæðnaðurinn, sem
kafði mi’sboðið liinum næma fegurðarsmekk
læknisins, heldur hafði það líka óþægileg
áhrif á taugar hans að sjá, hve sorg ungu
stúlkunnar við gröfina var ofsaleg og bar vott
um litla stillingu. Honum fannst ómögulegt,
að vel upp alin og siðsöm stúlka gæti þannig
algerlega gleymt sjálfri sér og látið tilfinn-
ingarnar ná valdi yfir sér.
Það var eigi einasta að hún gréti ofsalega,
þegar rekunum var kastað á kistu móður
hennar, heldur hafði hún fleygt sér niður og
veinað í sífellu:
„Eg afber það ekki, móðir mín! Eg get
ekki lifað án þín! Komdu aftur, móðir mín!“
Presturinn reyndi að sefa hana með nokkr-
uni vel völdum huggunarorðum. En hún vís-
aði honum frá sér með ákefð og sagði:
„Það er árangurslaust að vera að segja
niér að við fáum einhverntíma að sjást á
himnum. Ég er ekki að biðja um það. Ég
er að biðja um að fá móður mína nú þegar,“
og svo kom gráthviða enn efsalegri en áður.
Miles Anderson hafði víst litla hugmynd
um, hve rödd hans var harðneskjuleg, og hve
fast tak hans var, þegar hann tók í stúlkuna
og reisti hana á fætur og sagði mjög ákveð-
inn:
„Nú verðið þér að liætta að gráta, ungfrú
James, og fara héðan með mér. Það hæfir
ekki að haga sér svona.“
Hope hætti þegar að gráta, hún greip í
hönd hans og reis á fætur dálítið feimnisleg,
og andlit hennar var svo grátið og kvíða-
fullt, að presturinn sem horfði á hana, kenndi
innilega í brjósti um hana. Hins vegar var
honum óskiljanlegt þetta samband, sem hann
sá að var milli þessa velbúna herramanns og
Ungu stúlkunnar, sem var svo afkáralega búin.
Hann stóð við og liorfði á eftir þessum
einkennilegu förunautum, sem gengu með
hraða út úr kirkjugarðinum. Hann sá að
herramðaurinn hjálpaði stúlkunni upp í
skrautlegan vagn og það vakti enn meiri
undrun og heilabrot hjá honum um það,
hvernig kynning þessara mjög svo ólíku per-
sóna væri háttað.
Þau töluðust ekkert við á leiðinni til heim-
ilis ungfrúarinnar. Hope varð að hafa sig
alla við að bæla niður ekkann, sem fylgdi
fei'áti hennar, en læknirinn horfði út um
glugganu og var að hugsa um, á hvern hátt
hann bezt gæti séð fyrir stúlku þessari fram-
vegis.
Vagninn nam staðar úti fyrir húsi frú
Brooks og læknirinn fylgdi ungfrúnni inn.
„Það er dálítið, sem mig langar til að tala
við yður um,“ sagði hann alvarlegur.
Vesalings stúlkan, sem helzt langaði til að
vera ein með sorg sína, fór með honum inn
í dagstofuna, þar sem þau fyrst höfðu liitzt.
Iíope settist vandræðaleg yzt á stólrönd og
sneri um fingur sinn bómullarglófum, er hún
hafði dregið af sér, og snökkti við og við.
Lækninum fannst allt háttalag hennar óvið-
felldið. Hann gleymdi því alltaf annað veifið,
iivað hún var ung og að hún var óvön að
umgangast vel menntað fólk.
Ilann byrjaði að tala við hana vingjarn-
lega, en honum lieppnaðist það ekki fullkom-
lega. „Mig langar að tala við yður um fram-
tíð yðar,“ sagði hann. „Og mig langar til
að fá að vita, hvort þér eigið nokkra ættingja,
hvort ekkert af systkinum foreldra yðar muni
vera á lífi.“
„Ég lield ég eigi enga ættingja, móðir mín
og ég vorum alltaf einar — aleinar.“
Síðustu orðin voru borin fram með skjálf-
andi raust, og læknirinn hraðaði sér því að
halda áfram samtalinu.
„Þér hafið heldur ekki heyrt móður yðar
tala um, að hún eða faðir vðar ættu syst-
kini V ‘
„Ég veit að faðir minn átti engin. — Móð-
ir mín sagði mér oft, að hann hefði verið
einasta barn foreldra sinna, eins og ég var
einasta barn þeirra. -—- Og fjölskylda móður
minnar,“ -— hún þagnaði og horfði vand-
ræðaleg upp til læknisins.
„Hvað vitið þér um hana, og hvert var
fornafn móður yðar?“
„Ég ætlaði einmitt að segja yður að móðir
mín sagði mér ekki neitt um fólk sitt. Ég
spurði hana oft, hvort ég ætti ekki móður-
bróður eða móðursystur, — mig langaði svo
mikið til að eiga nákomna frændur eins og
flest börn eiga — en hún vildi aldrei segja
mér neitt um það.“
„Yitið þér þá heldur ekki, hvort móðir yð-
ar hafði nokkrar fastar tekjur? — Ég bið
yður að afsaka, þótt ég sé að grennslast eftir
þessu, en sem forráðamaður yðar er það
HEIMILISBLAÐIÐ
201