Heimilisblaðið - 01.09.1969, Blaðsíða 15

„Já, nú skal ég segja yður, hvað við heit-
um.“ Hún romsaði upp nöfnunum og tók
eftir, að Mimi beindi stóru, bláu augunum
sínum á Larry.
Bara, að hún færi nú ekki að verða hrifin
af Larry, hugsaði Rut. Larry hafði alveg
ákveðnar skoðanir á því, hvernig ung stúlka
ætti að vera, og Mimmi virtist vera allt það,
sem ung stúlka átti ekki að vera -— í augum
Larrys. Auk þess tilheyrði Larry svo að segja
Agnesi Ivring. Það var þegjandi samkomu-
lag milli þeirra, að Agnes ætti að fá sín tæki-
færi gagnvart Larry. Og það var reyndar
ekki gott, að eiga Agnesi að óvini.
Þau settust við borðið undir stóra olíu-
lampanum, sem liékk niður úr miðju loftinu.
Mimi liafði tekizt að fá sæti við liliðina á
Larry. Agnes sat hinum megin við Larry.
Mimi horfði á Larry, og Larry talaði við
Agnesi.
Þau voru að tala um fjallgönguferðir og
böfðu tekði fram gönguuppdrættina. Mimi
sagði við Larry: „Eg hef aldrei reynt þetta.
Þér vilduð víst ekki vera svo vænn að hjálpa
mér 1‘ ‘
Það varð svolítil þögn. ímjmdaði stiilkan
sér í raun og veru, að Larry — Larry Munro,
sem var þekktur fjallgöngumaður — mundi
eyða tíma sínum í að kenna henni byrjunar-
atriðin í þessari íþrótt?
Larry brosti til hennar. „Nú skal ég segja
yður eitt. Yið höfum farið í erfiða göngu
í dag, og á morgun förum við hægt í sakirn-
ar. Þér getið vel orðið okkur samferða, og þá
g'etið þér séð, hvort þér kærið vður um það.“
Andlit Mimiar Ijómaði. „Ó, kæra þökk fvr-
ir,“ sagði hún. „0g ég hef allt, sem þarf að
nota á slíkri göngu.“
Larrv bældi niður bros við tilhugsunina
um þann roknaútbúnað, sem hann hafði séð
tekinn út úr bílnum, þegar Mimi kom.
„Ég held, að þér ættuð ekki að taka neitt
af því með á morgun,“ sagði hann vingjarn-
lega. „Það getur verið, að þér fáið þörf fvrir
það seinna.“
Larry var alltaf svo nærgætinn, sagði
^gnes við sjálfa sig. Það var mjög aðdáunar-
vert og allt það, en kjánalegt. Þegar þau væru
gift, skyldi hún sjá um, að Larry yrði ekki
fyrir óþægindum af þess konar fjarstæðum.
Hún stóð snögglega á fætur.
„Það er ofsalega heitt hérna inni. Það hlýt-
ur að vera lampinn. Við skulum fara í öku-
ferð í bílnum þínum, Larry, og fá okkur
fersk-i loft, áður en við göngum til náða.“
En það kom ekki í veg fyrir, að Mimmi
rétti Larry liöndina og segði: „Þakka yður
fyrir, það er ákaflega vingjarnlegt af yður.“
„Hún er mjög indæl stúlka,“ sagði Larry,
þegar þau voru skömmu síðar lögð af stað
niður að stöðuvatninu.
„Ilún er ástfangin af þér upp fyrir bæði
eyru,“ svaraði Agnes.
Það fór í taugarnar á henni, þegar hún
sá, að þessi orð féllu ekki í góðan jarðveg
hjá Larry. Ef Mimi Brown hefði ekki verið,
hugsaði hún alltaf síðar, hefði Larry beðið
hennar þetta tunglskinsbjarta kvöld, er ugl-
urnar vældu niðri við vatnið.
Næsta morgun lögðu þau af stað um ævin-
týraland með perlumóðursilkju yfir sér. Það
voru ljósrauðar rákir í þokunni, þar sem sól-
argeislarnir smugu í gegnum hana, og silf-
urdögg hékk á kóngulóarvefjunum yfir blöð-
um og runnum. Það var eins og heimurinn
væri nýskapaður.
Mimi þrýsti höndunum að brjósti sér. Allt
var svo kyrrt, svo ferkst, svo nýtt og dásam-
legt, að tár gátu komið í augun á manni. Hún
sagði við Larry:
„Mér finnst nær því, að ég þori ekki ann-
að en hvísla. Það er eins og maður komi inn
í kirkju. Maður klökknar.“
Larry leit á hana. „Það er ekkert jafnynd-
islegt og morgunsárið,“ sagði hann. Ilann
orðaði það þannig, af því að hann var karl-
maður, en hann átti við nákvæmlega það sama
og Mimi.
Það er skemmst af því að segja, að Jim
Allen lýsti yfir því, þegar þau voru komin
heim og voru að drekka te: „Þessi stúlka verð-
ur okkur slæmur fjötur um fót.“
Steven sagði: „Sérstaklega Larry.“
Þau fóru öll að hlæja. Það var með naum-
indum, að Mimi hefði getað dragnazt heiin.
Hún var orðin uppgefin, áður en hálfur dag-
urinn var liðinn. Hún dróst aftur íir og datt
um fæturna á sjálfri sér í þungu stígvélun-
um, sem hún var óvön. Þau urðu alltaf að
vera að bíða eftir henni — og hjálpa henni.
Larry sagði: ,Þú hefðir líka vel getað val-
ið styttri leið heim, Agnes.“
HEIMILISBLAÐIÐ
191