Heimilisblaðið - 01.09.1969, Blaðsíða 23

skoðun sína, og starfið á spítalanum væri
eigi fyrir kvenmenn, og að engin menntuð
kona, sem feugið hafði gott uppeldi, ætti að
takast slíkt starf á liendur.
Jafnvel elcki Graee systir hafði getað hagg-
að ])essari skoðun hans, og þegar þau ræddu
um þetta atriði, var hann vanur að slá botn-
inn í umræðurnar með því að segja:
„Þér eruð bara undantekning og það rask-
ar ekki því, sem almennt á sér stað í þessu
máli.‘1
„Slíkt svar gerir allar frekari umræður
um málið ómögulegar," var Graee systir vön
að segja.
Þegar hann umgetið haustkvöld ók heim
til sín, frá því að heimsækja Ilope James,
A’ar hann að hugsa um hina einkennilegu við-
burði, sem fyrir hann hefðu komið, frá því
að hann klukkan tvö um daginn hafði farið
til spítalans, og hann var fremur gramur yfir
þeim. Pátt var honum ógeðfelldara en ag ger-
ast trúnaðarmaður sjúklinga sinna og kom-
ast í náið hluttekningarsamband við þá. Hann
vildi einungis vera læknir þeirra, en að öðru
leyti ekkert riðinn við lífskjör þeirra, og úr
sögu þeirra jafnskjótt og þeir voru orðnir
heilbrigðir, eða höfðu lokið hérvistardögum
sínum. Þess vegna gramdist honum nú, að
hann skyldi liafa orðið til þess að lofa sjúkl-
ingi því, að hafa afskipti af lífskjörum ann-
ara, og það á þann liátt, að hann hefði tekið
að sér ábyrgð á framtíð óþekkts unglings.
Honum var fyllilega ljóst, að framvegis hlaut
hann að bera umönnun fyrir og haf hafa
eftirlit með þessari stúlku.
Hann andvarpaði yfir þessum hugleiðing-
um sínum og leit út um vagngluggaun; sá
hann þá að ekið var gegnum þann hluta borg-
arinnar, sem gamall skólabróðir hans bjó í
og einhver bezti vinur. Iíann kallaði til vagn-
stjórans og bað hann að koma við á tiltekn-
um stað. Bg ætla að leita ráða hjá Manders,
hugsaði hann. Hann hefur lieilbrigða dóm-
greind, og mér er forvitni á að heyra, hvað
hann vill ráða mér til að gera, þótt ég viti,
að ég verð sjálfur að síðustu að ákveða,
hvernig ég haga mér í þessu vandasama máli.
Manders var heima og Anderson var þeg-
ar vísað inn á starfsstofu lians. Hann hitti
þar þennan fræga sáralækni liggjandi endi-
langan á legubeklmum með bók milli hand-
anna og vindil í munninum. Ánægjan skein
út úr andliti hans, að líkindum yfir að fá
að hvíla sig dálitla stund, því að maðurinn
hafði venjulega mikið að gera.
Læknar þessir höfðu verið beztu vinir og
samrýmdir á skólaárunum, þótt þeir að eðlis-
fari væru næsta ólíkir, en slíkt tryggir oft
meira en losar vináttu. Manders þessi var
vel hraustur á sál og líkama, en hann var
ekki jafneinrænn og- Anderson og lífsskoðun
hans var miklu bjartari.
„Það er mér óvænt en sönn gleði að fá
að sjá þig nú, Miles. Eg hef einmitt hálfrar
stundar hvíldartíma. Seztu þarna og talaðu
við mig þessa stund.“
„Svo lengi má ég varla tefja. Eg er líka
kominn í alvarlegum erindum. Kem til þess
að leita ráða hjá þér.“
„Leita ráða hjá mér, nú er eitthvað ekki
með felldu. Ég held þíi verðir að fá þér viskí-
sopa og sódavatn, svo heilinn í mér vinni
reglulega og þú fáir litið með fullri dóm-
greind á hlutina.“
Anderson brosti utan við sig og mælti:
„Heilann í mér bagar ekki neitt, en mig
langar þó til að heyra álit þitt um málefni
nokkurt. Ég er kominn í óþægilega klípu,
og vil leita ráða hjá þér, hvernig ég eigi að
komast úr henni. Þetta kom svo snögglega
fyrir mig, að ég áttaði mig ekki á því.“
„Stærstu viðburðir í lífi manna koma ein-
att snögglega,“ svaraði sáralæknirinn. „Slík-
ir viðburðir vekja öldugang í hinu tilbreyt-
ingalausa lífi; mér er vel við þá.“
„Ég hefði gaman af að vita, hvernig þér
mundi líka að vera óvænt á svipstundu
gerður að nökkurs konar fósturföður átján
ára stúlku, sem þér væri sama sem gefin.
Ilvernig mundir ])ú taka slíku? Pyrir þessu
hef ég orðið, og mér finnst þetta enginn smá-
vegis viðburður.“
„Mér mundi líka þetta vel, vinur minn,“
svaraði Manders án umhugsunar. „Ég mundi
umsvifalaust giftast ungfrúnni og þar með
væri vandræðunum lokið, að minnsta kosti í
bráð. Ilann horfði glettnislegu, bláu augun-
um á Miles, en hjá honum vöktu þessi orð
undrun og ótta.
„Giftast henni,“ sagði hann alveg hlessa.
„Já, eðlilega, því ekki það, ef hún er heil-
brigð, lítur vel út og er af góðu fólki.“
heimilisblaðið
199