Heimilisblaðið - 01.09.1969, Blaðsíða 26

nauðsynlegt fyrir mig að fá sem mestar upp-
lýsingar um ykkur mæðgur, áður en ég tek
ákvarðánir um framtíð yðar.“
„Yður er velkomið að spyrja mig um allt
sem þér viljið,“ sagði stúlkan ofurlítið undr-
andi. „Fyrst móðir mín hefur beðið yður
fyrir mig, vil ég gera allt sem þér segið mér.
Eg held að móðir mín hafi engar tekjur haft
nema þær sem hún vann fyrir. Áður en hún
veiktist, veitti hún tilsögn í hljóðfæraslætti
og fékk fyrir það svo mildð, að liún átti ofur-
lTtinn afgang. Þegar hún veiktist, sagði hún
að við yrðum að lifa af því meðan það ent-
ist.“
„Á hverju lifðuð þér eftir að móðir yðar
fór á spítalann?“
„Móðir mín fékk mér alla þá peninga sem
hún átti eftir þegar hún fór, og ég geymdi
þá í blikköskju í herbergi mínu, en nú eru
þeir búnir, nema fáeinir skildingar, sem ég
skulda frú Broolrs fyrir húsaleigu.“
„Og þegar þeir eru búnir, hvernig ætluð-
uð þér þá að lifa?“ spurði læknirinn, sem
allt í einu langaði til að forvitnast um, hvað
hvin mundi hafa tekið fyrir, hefði enginn
tekið hana að sér.
„Þá mundi ég hafa reynt að fá mér vinnu,“
sagði hún blátt áfram. „Ég hef að vísu ekki
lært mikið, af því við vorum svo fátækar,
og móðir mín hafði svo lítinn tíma til að
kenna mér. Ég hef þó lært að svngja og frú
Brooks hefur nokkuð kennt mér að búa til
mat. Mér lætur bezt að syngja. En ef til vill
gæti ég fengið stöðu sem þjónustustúlka.“
Anderson horfði á litla sakleysislega en
grátþrútið andlitið hennar og hann fann til
þess og iðraðist þess nú, að hann skyldi
nokkru sinni hafa talað höstugt eða kulda-
lega til þessa ógæfusama einstæðings.
„Ég held ekki að þessi störf, sem þér nefnd-
uð, yrðu yður hentug,“ sagði hann vingjarn-
lega og mýkri í máli en áður. „Við verðum
að reyna að koma yður fyrir í betri stöðu,
— og hér getið þér að minnsta kosti ekki
verið.“
„Get ég ekki verið hér?“ spurði Hope og
liorfði undrunarfullum augum á lækninn.
„Ó, — ég kvíði fyrir að þurfa að fara í nýtt
leiguhús, þær eru sumar slæmar konurnar,
sem standa fyrir þeim og ég lief þekkt nokkr-
ar þeirra. Þær eru sumar ekkert gull í skel.“
Vesalings Hope hafði lært að þekkja sumar
af þessum forstöðukonum hinna fátæklegri
leiguliúsa í Lundúnaborg, því móðir hennar
hafði nokkuð oft haft vistaskipti eftir að
dóttir hennar fór að bera skynbragð á hlut-
ina kringum sig.
„Ef yður er það ekki á móti skapi,“ sagði
hún, „vil ég helzt vera hérna, þar sem ég er,
ef ég get eigi fengið vist þar sem ég get
unnið fyrir mér; frú Brooks er að minnsta
kosti vingjarnleg og góð við mig, hún er betri
en flestar leiguhússforstöðukonur, það er ég
nærri viss um.“
„Þér eigið ekki að fara í annað leigukús,“
sagði lælmirinn, og það brá fyrir brosi á hinu
alvarlega andliti hans. „Það er eigi ætlun
mín að þér eigið ávallt að búa í þessum fá-
tækramanna leiguhúsum.“
„Hvar mundi ég þá geta verið ? Þér mun-
uð þó aldrei ætla að taka mig heim til yðar,“
sagði hún með barnslegri einfeldni.
Það voru hin vingjarnlegu orð læknisins
og' brosið, sem Ifope hafði tekið eftir, seni
veittu henni hugdirfð til að bera fram þessa
spurningu.
Naumast hafði liún sleppt orðinu, þegar
brosið hvarf af vörum læknisins. ,,Ég get enn
ekki sagt yður, hvert þér eigið að flytja,“
sagði hann stuttur í spuna. „Ég þarf að
hugsa um þetta nokkra daga, og svo skal ég
láta yður vita að hvaða niðurstöðu ég kemst.
T bráðina er bezt að þér fáið þessa peninga,“
og hann tók upp pyngju sína og fékk henni
eitthvað af peningum. „Þetta ætti að nægja
þar til ég tek nánari ákvarðanir.“
„Þakka margsinnis,“ sagði Hope, vand-
ræðalegri fyrir það, að hún tók eftir því að
læknirinn talaði nú með minni innileik en
áður. „Má ég svo ekki vera kyrr hjá fru
Brooks?“
„Er það hæðarmark óska yðar og framtíð-
arvona að fá að vera hér kyrr ?‘ ‘ spurði lækn-
irinn með beiskjubrosi.
„Nei, það er það ekki,“ sagði liún hálf-
hrædd, „en það er nú svona, að ég þekki frU
Brooks, og hún þekkir mig, og ég er svo
hrædd við allt nýtt og óþekkt.“
Þannig er því varið fyrir mörgum; þeir
hanga fast við það gamla, sem þeir þekkja,
einungis af því þeir hafa vanizt því, en eru
eins og þessi unga stúlka hræddir við flest
202
HEIMILISBLAÐIP