Heimilisblaðið - 01.09.1969, Blaðsíða 14

Kjarkmesta stúlkan
Sannur kjarkur er ekki fólginn í því að
vinna mikil afrek — það sannaði Mimi í
þessari sumarsmásögu eftir
JANET GORDON
■ Sólin var að hverfa á bak við Cuniberlands-
fjöllin. Dálítill hópur ungs fólks sat á ver-
öndinni fyrir framan litla veitingahúsið og
horfði á ferðamennina, sem höfðu lcomið með
lestinni frá London. Það var spennandi að
sjá, hvort nokkur bílanna stanzaði fyrir fram-
an veitingahúsið eða héldi áfram til stóra
hótelsins lengra út með stöðuvatninu.
Þau vonuðu innilega, að þeir mundu halda
áfram. Því að Fjalla-flokkurinn, eins og þau
kölluðu sig, hafði nú á hverju sumri haft
veitingahúsið út af fyrir sig, og þau vildu
ógjarna fá félagsskap einhverra óviðkomandi
manna. Þau voru fjallgöngumenn af lífi og
sál með merki klúbbsins á marglitu skyrtun-
um sínum og með mislita hálsklúta vafða
kæruleysislega um hálsinn og með þykka ull-
arsokka og vatnsleðursstígvél. Jim Allen,
Agnes Irving, Steven Anderson og Rut, fal-
lega litla konan hans Steve — og Larry Mun-
ro. 011 voru þau í góðri þjálfun og hörð af
sér. 011 voru þau ungar, fallegar manneskjur
— sérstaklega Larry.
Sérstaklega Larry — það fannst Agnesi
Irving. Ilún sat og dreypti á teinu sínu og
gat, án þess að Larry sæi það, látið augna-
ráð sitt hvíla á hinum hreina, skarpa vanga-
svip hans og fallega vexti, þar sem hann lá
og lét fara vel um sig í körfustól.
Agnes hafði ákveðið, að hún vildi giftast
Larry. Hún var að beygja sig í áttina til eins
af hinum til þess að fá eld í vindlinginn sinn,
þegar allt í einu hraut af vörum Larrys:
„Nú, hver skollinn."
Fólksbíl var ekið upp að veitingahúsinu,
og ung stúlka var að stíga út úr lionum. Og
hvílík stúlka. Hún var lítil og grönn og hrein-
asta listaverk á að sjá, með litla hrokkinlokka
um allt höfuðið, þrifleg og hnellin. Hún hafði
meðferðis fjölbreyttasta fjallgöngu-útbúnað,
sem nokkurt þeii'ra, já, jafnvel Larry, hafði
séð.
Hún var með reipi og svefnpoka og stígvél
og ýmiss konar samstæður af járnum, sem
reyndir fjallgöngumenn nota í mjög erfiðum
tilfellum. Meira að segja leigubílstjórinn frá
stöðinni glotti, þegar hann tók það úr bílnum.
„Hún er útbúin eins og hún ætli að ganga
á fjallið Everest/ ‘ sagði Jim Allen, og þau
voru öll að rifna af hlátri.
Nú kom hún upp verandartröppurnar til
þeirra og þau héldu niðri í sér andanum. Hún
var alveg eins og brúða á að sjá, í dökkgrænni
dragt með stuttu pilsi og í háum, uppreimuð-
um og hælaháum stígvélum, sem náðu upp að
hnjám. Og svo var hún með Týrólahatt á
'höfðinu með langri fjöður, sams konar og
fólk tók með sér heim, þegar það hafði verið
í Sviss, en enginn hafði kjark til þess að
ganga með.
Hún brosti feimnislega til þeirra og hvarf
inn í veitingahúsið.
Steven Anderson sagði lausnarorðið: „Eg
er að minnsta lcosti feginn því, að hún jóðl-
aði ekki.“ Fjallaflokkurinn fór að skellihlæja.
í veitingahúsinu borðuðu allir gestirnir við
sama borðið. Sú nýkomna beið þegar inni,
þegar hópurinn kom í áttina til hennar, og
hún sagði:
„Ur því að við erum hér saman, finnst mér,
að ég verði að kynna mig. Eg heiti Mimi
Brown.“
Agnes starði á hana, en Rut, sem var góð-
hjörtuð, sá, að Mimi Brown var mjög tauga-
óstyrk, og sagði vingjamlega:
190
HEIMILISBLAÐIÐ