Heimilisblaðið - 01.09.1969, Blaðsíða 28

hefði sag-t þér það fullskýrt, að ég lofaði deyj-
andi konu að sjá um stúlkuna, og því eng-
inn tími til að leita ráða til annrara, þótt
gengið sé fram hjá því, að það er ekki vani
minn að ráðfæra mig við aðra um það, sein
ég ætla að taka mér fyrir hendur.“
„Það er hverju orði sannara," sagði móðir
lians samþykkjandi. „Og í því líkistu hókstaf-
lega honum föður þínum. Þú hefur þínar
skoðanir um alla hluti og gerir svo ekki ann-
að en það sem þér sjálfum gott þykir. En
fyrst þú ert ekki vanur, eins og þú segir, að
ráðfæra þig við aðra — því kemurðu þá til
mín, til þess að leita ráða til að lcomast úr
Hípum, sem þú hefur hleypt þér sjálfur í?
En hvað það líkist þó karlmönnunum að fara
þannig að,“ og svo andvarpaði frúin og hristi
höfuðið.
Læknirinn, sem gengið hafði fram og aft-
ur í herberginu, greip nú með geðshræringu
hatt sinn af borðinu og mælti:
„Eg er nú kominn að raun um, að það er
árangurslaust fyrir mig að tala um mál þetta
við þig, og að ég verð sjálfur að ráða fram
úr því, þótt ég Satt að segja viti ekki, hvernig
ég á að fara að því. En það ættir þú þó að
geta skilið, mamma, að þegar ég lofaði að
sjá um stúlkuna, hélt ég að hún væri fárra
ára garnalt barn.“
„Hvað sem þú hefur haldið, kæri Miles,
þú hefur þú liagað þér óviturlega, eða hvað
hafðir þú að gera með barn?“ sagði frúin
kuldalega.
„Það hefði ég getað tekið heim til mín
eða komið því fyrir, en það er allt erfiðara
með 18 ára stúlku.“
„Kæri Miles, reyndu að venja þig af því
að vera svona höstugur í máli við mig,“
kveinaði frúin, „mér hefur mikið versnað í
höfðinu síðan þú komst. Tompson læknir hef-
ur ávallt varað mig við geðshræringum.
Taugar mínar þola þær ekki. Það er nauðsyn-
legt fyrir mig að hafa kyrrð og næði, eigi
mér að líða sæmilega vel. Svona þras þreytir
mig ótrúlega mikið, og þá get ég eltki sofið
á nóttunni. Eg finn bezt sjálf hvað mér líð-
ur.“
Miles leit glottandi til móður sinnar, sem
svo notalega hafði búið um sig í hæginda-
stólnum. Hann hafði oft langað til að segja
móður sinni, að hún vissi alls ek-ki hvað
þreyta væri og það sem hún mest þarfnaðist
væri að hafa eitthvað að gera — lifa eigi
stöðugt í algeru iðjuleysi. En hann vissi að
það var með öllu árangurslaust að tala um
slíkt, og því þagði hann nú sem fyrr.
„Jæja, þá er bezt að ég fari, mamma, og
ónáði þig ekki meira,“ sagði hann vingjarn-
lega. „Mér fellur það illa, hafi ég gert þér
gramt í geði, en ég leitaði til þín, af því að
ég hélt að þú mundir vilja hjálpa mér.“ Síð-
ustu orðin sagði hann innilega og næstum
með biðjandi hljóðfalli, sem var þó ólíkt
lækninum að tala svo, því venjulega var hann
öruggur og hafði fullt vald yfir sjálfum sér.
— Móðir hans hvorki tók eftir breytingunni
á róm hans, né sHldi hve hugklökkur sonur
liennar var. Hún hélt áfram sínum leikkonu-
brag, lagði augun aftur og var mjög þreytu-
leg í öllu látbragði.
„Vertu sæll, Miles, þig angrar það líklega
einhverntíma, að þú hefur ekki sýnt veslingn-
um henni móður þinni meiri nærgætni og
umönnun. — En það er nú ekki vert að tala
meira um mig, ég vona að þú finnir einhver
ráð til þess að losna við stúlkuna. Ef þú vilt
fara skynsmalega að ráði þínu, og gefa ráð-
um móður þinnar nökkurn gaum, þá giftu
þig henni og eldu hana svo upp, að hún verði
fyrirmyndar eiginkona.“
Lækninum hnikti við. Þetta var í annað
sinn sem honum var ráðlagt að giftast þess-
ari einstæðingsstúlku, sem orðin var hans
handbendi.
Ilann gegndi móður sinni engu, en laut
ofan að henni og kyssti hana til málamynda
og hraðaði sér svo út meðan síðustu orð henn-
ar brutust um í huga hans.
„Hann skyldi giftast henni, giftast þessu
hálfgerða, óskemmtilega barni, sem hann enga
tilfinningu hafði fyrir aðra en meðaumkun
blandaða með noklcurs lconar fyrirlitningu.
— Það væri þó sannarlega til of mikils mælzt-
En þótt honum þætti þessi tillaga bæði
heimskuleg og móðgandi fyrir sig, gat hann
þó ekki hrundið frá sér umhugsuninni um
liana. Manders hafði ráðlagt þetta, af því að
það væri eðlilegasti og beinasti vegurinn til
þess að sjá stúlkunni farborða og móðir hans
Iiafði af svipuðum ástæðum ráðið til hins
sama, og þegar tvær manneskjur, jafnólíkar
og Manders og móðir hans, liöfðu komizt að
204
HBIMILISBI/ADII)