Heimilisblaðið - 01.03.1977, Qupperneq 6

Rósóttur kjóll
SMÁSAGA EFTIR JACQUES COSTANT
I viðhafnarmikilli stofu sinni sat hin
unga frú de Fréneuse í lágum hægindastól
og með hönd undir kinn, en fögur augu
hennar virtust mæna á skrautið í gólf-
teppinu án þess raunverulega að virða það
fyrir sér. Hún var nýbúin að taka á móti
tilkynningu um það í símanum, að mað-
urinn hennar, hann Olivier, kæmi ekki
heim í miðdegismatinn. Þetta var í þriðja
sinn á tveim vikum sem Liane de Frén-
euse fékk slíka tilkynningu.
„Frú,“ sagði stofustúlkan Régine lágt.
Liane kipptist við. „Hvað er það?“
spurði hún afundin.
„Það er frú Barlatan, sem langar til að
hafa tal af frúnni. Ég sagði, að frúin væri
lasin, en frú Barlatan virðist illa við það
að láta vísa sér frá.“
Furðulegt, hugsaði Liane, hvað fólki get-
ur dottið í hug að koma, þegar sem verst
stendur á fyrir manni.
„Látið frúna koma inn.“
Sú sem í heimsókn var komin gekk nú
inn, í senn alvarleg og brosandi dauft.
„Kæra frú Barlatan," sagði Liane og
rétti henni höndina. „Þér verðið að afsaka,
en stúlkan hafði þau fyrirmæli að segja
að ég væri ekki viðlátin fyrir nokkurn
gest. En þegar þér eruð annars vegar, þá
horfir málið öðruvísi við.“
„Ég heyrði, að þér væruð veik?“
„Veik er nú kannski of mikið sagt. Ég
þjáist af svefnleysi; mig verkjar í alla
limi; hef ekki áhuga á neinu — og fell í
grát þó að fólk segi ekki meira en að
ávarpa mig með góðan dag.“
„Góða bezta, þetta eru taugarnar. En
þegar maður er nýgiftur, eins og þér, þá
hefur maður alls ekki leyfi til að finna
fyrir taugum, — nema þá að maður hafi
alveg sérstaka ástæðu til þess.‘
„Ég skil yður ekki vel ... “
„Þegar ég segi þetta, þá tala ég ekki
alveg út í bláinn. Ég ætti kannski að halda
aftur af mér, en þér vitið, að ég er kona
hreinskilin. Ég hef heitið mér því, að þér
skylduð fá að heyra sannleikann, og það
er einmitt ástæðan fyrir því, að ég heim-
sæki yður í dag. Satt að segja, þá er það
hann sem sýnir óaðgætni, — já, það er
engu líkara en hann beinlínis reyni að láta
allt komast upp.“
„Um hvern eruð þér að tala?“ spurði
Liane skjálfrödduð, enda þótt henni væri
ofur vel ljóst við hvað konan ætti.
„Þér vitið ofur vel, barnið gott, að ég
er að tala um manninn yðar, hann Oli-
vier. Á fimmtudaginn sást hann í stúku-
sæti í Folies-Bergéres ásamt tveim glanna-
máluðum stúlkum — hann hafði ekki einu
sinni þá afsökun, að þær væru snoppu-
fríðar. Allavega stóðu þær yður langt að
baki, barnið gott.“
ar örlítill „áttaviti“, sem ræður ferðinni
samkvæmt ljósfyrirbærunum á himni, og
beinir braut hans af slíkri nákvæmni, að
hann ferðast um jörðina rétt eins og hún
42
væri öll eitt allsherjar heimkynni hans —,
já, af meira öryggi en maðurinn mun
nokkru sinni geta, þrátt fyrri allar hans
uppgötvanir.
HEIMILISBLAÐIÐ
J