Heimilisblaðið - 01.03.1977, Síða 14

SKUGGINN
Framhaldssaga eftir George Owen Baxter
Hann var í þann veginn að böggla það
saman í hendinni, en gerði það þó ekki.
Fyrir hugskotssjónum sínum sá hann
stúlkuandlit — hölt og með stór, dökk
augu, sem tindruðu í bjarma kulnandi báls.
Stúlkan sat á apalgráum hesti. Einhver
innri rödd sagði honum, að unga stúlkan,
sem skotið hafði upp við bálið á Samson-
fjalli og hjálpað hafði honum að komast
undan óvinunum, væri sú sama og skrifað
hefði þetta bréf. Hann skildi jafnlítið í
því og öllu öðru, en bréfið varð allt í einu
verðmæti í hans augum. Varlega braut
hann það saman og stakk því á sig.
Svo leit hann allt í einu upp. ?,Ég verð
að fara héðan,“ sagði hann. „Ég fer niður
og krefst skýringar af Algie gamla. Hann
er þó vitiborinn maður.“
Hann gekk til dyranna, sneri lyklinum
og tók í húninn. En dymar var ekki hægt
að opna. Til þess hafði verið of mikið ver-
ið á þær borið að utan.
1 sömu svifum sagði rödd fyrir utan.
Það var málrómur Algie gamla: „Ert það
þú, Tom ?“
„Thomas, sheriff!“ sagði Tom Converse.
„Guði sé lof, að hér er þó einn maður með
öllum mjalla á mörg þúsund mílna svæði.
Sheriff, lofið mér að komast út og tala
við yður.“
Svarið sem hann fékk var fyrst lág-
ur hlátur og því næst: „Byrjaðu bara
að tala þama, sem þú ert, drengur minn.
Ég hef ekki hugsað mér að eiga meira á
hættu en frekast er nauðsynlegt."
„Sheriff!" kallaði Tom. „Þér haldið þó
«kki, að ég sé ... “
„Ég held ekkert — ég held alls ekki
neitt,“ greip sheriffinn fram í fyrir hon-
um. „Ég veit aðeins, að nú hefur þú runnið
þitt skeið á enda, drengur minn.“
„Guð minn góður!“ hrópaði Tom. „Ætl-
ið þér að fara með mig eins og ég væri
glæpamaður og . . . “
„Við skulum tala lítið um það,“ sagði
sheriffinn. „Ég hefði átt að sjá þetta, þeg-
ar þú sýndir mér skammbyssuna þína. En
ég hafði ekki vakandi augu, nei, það hafði
ég ekki. Ég renndi ekki grun í, að þú
mundir ganga svona langt, Tom.“
Tom Converse gekk eitt skref aftur á
bak og komst þá í námunda við gluggann.
1 sömu svifum kvað við skot, og kúla þaut
fram hjá höfði hans og klesstist í veggn-
um.
Tom Converse var ekki lengur í vafa
um, að hann var umkringdur.
IX.
Geigvænleg skýring.
Tom stökk til hliðar og leitaði sér skjóls.
Fyrir utan kvað við margraddað hróp,
grimmdarlegt eins og í glorhungruðum
úlfahóp.
„Þú neyðist til að flytja þig í flýti,
drengur minn,“ sagði gamli sheriffinn með
rólegri röddu fyrir utan dymar. ;,Það væri
ef til vill hyggilegast, að þú lykir við það,
undir eins, í stað þess að bíða þangað til
þú getur ekki meira vegna hungurs og
verður alveg örvinglaður.“
„Hvað er það, sem þér ráðleggið mér að
gera?“ spurði Tom.
„Til að koma hingað út og gefast mér
*Q
HEIMILISBLAÐIÐ