Heimilisblaðið - 01.03.1977, Qupperneq 15

á vald. Þá gef ég þér loforð, að ég skal
vernda þig gegn múgnum. Hér eru upp-
stökkir menn og harðgerðir, Tom, og þá
klæjar blátt áfram í lúkurnar eftir að ná
í þig. En ég er nú kannski örlítið harð-
fengnari en þeir; og þeir voga sér ekki
að leggja hendur á þig, ef ég banna það.
Kodmu nú heldur út og gefstu mér á vald,
Tom,“ sagði hann ginnandi. „Ég skal sjá
um, að þú verðir löglega yfirheyrður, að
myndir verði teknar af þér handa blöð-
unum, og að þú verðir hengdur eins vel
og vandlega og þú frekast getur á kosið.
Eg skal segja þér, Tom. Þú kemst í blöðin
út um allan heim. Það koma fréttaritarar
úr öllum áttum, til þess að sjá þig og
heyra, hvað þú hefur að segja. Hver veit
— það getur vel átt sér stað, að áður en
þú dinglar í gálganum hafir þú tíma til
að segja frá ævi þinni og öllum morðum
þínum einhverjum sniðugum skriffinni,
sem getur fært það í stílinn og fallegan
umbúnað fyrir þig. Það er áreiðanlega
uóg efni í heila skáldsögu. Ég er alveg
viss um, að á því mætti græða svo mikið,
að nægja mundi til að koma upp spítala
eða einhverju þess konar. Hvað segir þú
um þetta, Tom?“
Sú alvara og hæðni, sem fólst í röddu
sheriffans, sannfærði Tom Converse um,
uð hér stoðuðu engir samningar. En hann
gerði samt ennþá eina tilraun áður en
hann gaf upp alla von.
„Sheriffij" sagði hann. „Þér kallið mig
Tom?“
„Já.“
„Þér viðurkennið þá, að nafn mitt sé
Tom Converse?“
„Eg viðurkenni hvaða nafn, sem þú tel-
ur þig heita.“
,,Viljið þér setja yður í samband við fjöl-
skyldu mína eftir þeirri tilvísun, sem ég
gef yður, og ganga úr skugga um, hver
ég er?“
„Hættu nú þessu,“ sagði sheriffinn dá-
lítið óþolinmóður. „Hefur þessi loddara-
leikur ekki gengið nógu lengi? Það ein-
asta, sem á ríður, Tom; er að koma þér
lifandi í einhvern fangelsisklefann. Þegar
þú ert kominn þangað, færðu nógan tíma
til að sanna, að þú heitir tíu nöfnum, en
fyrir hverja mínútu, sem þú dregur þetta
á langinn, safnast saman fleiri og fleiri
menn og verða í sífellu grimmari. Þeir
eru þegar farnir að krefjast að fá þig, en
þeir verða algerlega óviðráðanlegir, ef þú
ákveður þig ekki undir eins.“
,, Viljið þér svara einni spumingu
minni?“
„Eg er þolinmóður maður,“ sagði sher-
iffinn. „Talaðu þá.“
„Hver haldið þér, að ég sé?“
Sheriffinn hló. „Hver heldur þú, að gæti
fengið mig til að fara úr þeirri borg, sem
ég hef ekki farið frá síðastliðin tíu ár?
Vegna hvaða manns heldur þú, að ég væri
að gera mér það ónæði að ríða yfir fjöllin
og alla leið hingað? Það er aðeins einn
einasti maður í heiminum, sem er þess
verður — og það er Skugginn.“
Blóðið hvarf úr kinnum Tom Converse.
En hann herti upp hugann.
„Hafið þér í hyggju að nota skynsemi
yðar, sehriffi ? Skugginn .. . ? Er það ekki
maður, sem er eldri en ég? Eg er aðeins
tuttugu og þriggja ára.“
„Uss, hvað er að heyra þetta,“ andmælti
sheriffinn. „Heldurðu virkilega, að þú get-
ir leikið á mig á þenna hátt? Það getur
meira en verið, að þú sért aðeins tuttugu
og þriggja ára, en Skugginn hefur heldur
ekki verið á ferli nema síðustu fimm árin.
Þess vegna gætirðu meira að segja verið
yngri. Maður eins og Bill the Kid var ekki
nema þrettán ára, þegar hann fór að vinna
að sinni frægð. Nei, þú hefur haft meira
en nógan tíma til að fremja það, sem þú
hefur framið. Nú spyr ég þig í allra síð-
asta sinn: Ætlarðu að hegða þér eins og
skynsamur maður og gefast mér á vald,
eða ætlarðu að hegða þér heimskulega og
láta flá þig lifandi, því sá verður endir-
hetmilisblaðið
51