Heimilisblaðið - 01.03.1977, Side 16

inn á, ef þú ferð ekki að mínum ráðum.“
Þó að hugsanir Toms væru á þessu
augnabliki allar á ringulreið, skildi hann
samt prýðilega ástæðuna til þess, að sher-
iffinn skyldi skýrskota svo mjög til skyn-
semdar hans. Þó að Algernon Thomas
hefði aflað sér mikillar frægar um dag-
ana, mundi það afrek, að ná í Skuggann
lifandi, skyggja á öll fyrri verk hans. Það
var mjög skiljanlegt, að gamli maðurinn
vildi gjarnan kóróna starf sitt með slíkum
sigri.
Meðan Tom velti kringumstæðunum
fyrir sér í þögn kallaði sheriffinn til hans
hvað eftir annað, þangað til hann var
sannfærður um, að ekkert mundi hafast
upp úr slíku.
Tom var fyrir sitt leyti kominn að sömu
niðurstöðu. Orð megnuðu honum ekkert
til hjálpar. Þá datt honum enn eitt ráð í
hug. Hann þaut til dyranna.
,,Takið nú eftir því, sem ég ætla að segja
yður,“ kallaði hann. „Sem stendur hlægið
þér að mér, en þegar þér hafið myrt mig
— þér sjálfur og allt morðingjahyskið
yðar — þá fáið þér að finna til þess, að
Skugginn er ennþá á lífi. Og einn góðan
veðurdag verður yður ljóst, að Skugginn
— það er enginn annar en þrjóturinn með
gula trýnið, sem vann af mér úrið mitt
uppi í námborginni — hann, sem er halt-
ur. Heyrið þér . . . “
En hlátur sheriffans þaggaði niður í
honum. Nú heyrði hann einnig til annarra,
sem tóku undir hláturinn.
„Það er farinn að minnka í honum gor-
geirinn núna, þegar við höfum hann í
gildrunni,“ sagði einhver. ^Heyrið þið bara
— hann biður um miskunn, raggeitin sú
ama.“
Sheriffinn tók aftur til máls:
„Við erum ekki alveg fávitar,“ sagði
hann. „Maðurinn, sem þú varst að nefna,
er sem stendur niðri í hesthúsinu og gerir
gælur við hestinn þinn, hann Captain."
;,Er það dökkbrúni hesturinn með
svörtu dröfnurnar, sem heitir því nafni?“
spurði Tom.
Nýr hlátur svaraði honum.
Tom Converse laut höfði og beit á jaxl-
inn. Það var næstum ofviða taugum hans
að þola þetta. Nú skyldu þeir ekki heyra
eitt orð frá honum framar. Þeir höfðu
dæmt hann til dauða, og ef hann gat ekki
dáið eins og Skugginn, þá skyldi hann
þó alltaf reyna eins og Tom Converse, sem
hingað til hafði aldrei hræðst það óhjá-
kvæmilega. En þetta voru þrátt fyrir það
hörð örlög. Endurminningin um fagra
stúlkuandlitið, sem hann hafði séð við
bálið á tindi Samson-fjallsins, hvíslaði að
honum, að það væri svo margt, sem hann
gat vænzt af lífinu, svo mikillar gleði, svo
mikils unaðar. Dofnandi skin sólarinnar
minnti hann á lífið þarna úti^ lífið, sem
honum fannst, að nú fyrst væri að hefj-
ast fyrir honum og hann hafði vænt sér
svo mikils af.
Nú gat hann heyrt raddir margra
manna, bæði nálægt og langt í burtu. Einu
sinni fannst honum hann heyra kven-
mannshlátur. Hve hræðilegt, að nokkur
skyldi geta hlegið á því augnabliki, þegar
önnur manneskja var dæmd til að deyja.
Hann hneig niður í stólinn og sat þar
kyrr og þrýsti hnúunum upp að gagnaug-
unum. Hann fann það frekar en hann sæi,
að tekið var að rökkva.
Átti hann að fara eftir ráðum sheriff-
ans? Nei! Hinar mörgu raddir fyrir utan
hljómuðu nú eins og hávaði, sem varð geig-
vænlegri fyrir hverja sekúndu, sem leið.
Hann minntist hinna tryllingslegu hrópa,
sem kváðu við á eftir honum, þegar hann
reið frá Samson-fjallinu. Hér var engrar
miskunnar að vænta.
Og var það nokkur furða ? Ef hann sjálf-
ur hefði frétt, að Skugginn; þessi djöfull
í mannsmynd, hefði verið lokaður inni í
gistihúsherberginu, mundi hann þá ekki
hafa þotið þangað og notað fyrsta tæki-
færið, sem bauðst, til að senda kúlu í
52
HEIMILISBLAÐIÐ