Heimilisblaðið - 01.03.1977, Qupperneq 19

sem slóst fram og aftur og þess vegna
höfðu þeir kosið þann öryggismáta að
skjóta gegnum gluggann öðru hvoru til
þess að hræða hann frá honum.
Tom gekk ótrauður aftur að gluggan-
um. Hesturinn var nú söðlaður, og Skugg-
lnn, — ef það var þá hann í raun og veru
— stóð við hliðina á honum og hélt ann-
ari hendi um háls hans. Hjartað barðist
í brjósti Tom Converse. Þetta var í síð-
asta skipti, sem hann fékk að sjá þennan
dásamlega hest.
Það var ekki erfitt að geta sér þess til.
hvernig Skugginn hafði komizt yfir hest
sinn. Þeir höfðu strax sett hann á upp-
boð og Skugginn hafði blátt áfram boðið
yfir hina alla. Og kæmist Skugginn út um
hinar dyrnar á hlöðunni, var mikið efa-
mál, hvort nokkur þeirra fengi nokkru
sinni framar að sjá hann eða hest hans.
Voru þeir þá alveg búnir að missa vitið,
úr því að þeir létu hann sleppa burt fyrir
framan augun á sér!
Stóra greinin sveiflaðist aftur fram hjá
glugganum og huldi útsýnið. Og allt í einu,
án þess að hugsa sig um eina sekúndu leng-
ur, tók Tom Converse til starfa.
Hann stökk frá gluggakistunni og sveifl-
aði sér yfir á greinina. Annað eins stökk
hafði hann aldrei stokkið á ævi sinni. Það
var óhugsandi, að hann liefði getað gert
þetta, án þess að eftir væri tekið. Á sama
augnabliki og hann stökk kváðu við tryll-
ingsleg hróp fyrir neðan hann, og kúl-
urnar þutu gegnum laufið. En það var
ekkert ákveðið mark til að miða á, aðeins
stóra greinin, sem var nú að slöngvast til
baka og fór með Tom Converse beint í
áttina til hlöðunnar.
Um leið og hann þaut gegnum loftið
a greininni, sá hann mennina, sem voru
inni í hlöðunni, snúa sér við í skyndi og
þjóta út um hlöðudyrnar. Meira að segja
Skugginn fylgdist með hinum og skildi
Captain einan eftir.
Yzti broddur greinarinnar náði svo að
segja alveg að hlöðunni og áður en hún
hafði misst allan sveiflukraft sinn, stökk
Tom Converse frá henni. Fætur hans lentu
á kjálkanum, sem lá fram undan lúgunni
þvert á gaflinn.. Eitt augnablik riðaði Tom
og var í þann veginn að detta niður fyrir
framan opnar hlöðudyrnar beint fyrir fæt-
ur umsátursmannanna. Með snöggri hreyf-
ingu náði hann haldi í brún lúgunnar og
forðaði sér frá fallinu. Andartaki síðar
var hann kominn inn um lúguna.
Þar hékk hann og þorði varla að draga
andann af eftirvæntingu. Höfðu þeir séð
hann stökkva frá trénu?
Nei. Riffilskotin kváðu við og hrópin
hljómuðu fyrir utan, en engu skoti var
skotið í áttina til lúgunnar. Þeir skutu á
greinina, sem sveiflaðist fram og aftur
vegna átaka stormsins, eins og hún væri
að reyna að hjálpa honum og gera umsát-
ursmönnum ókleift að miða á hann.
Hann vóg sig lítið eitt upp og gægðist
niður. Fyrir framan hlöðudyrnar stóð
Skuginn með krosslagða handleggi. Hann
horfði á tréð og beið þess, að líkið af fórn-
ardýri hans félli til jarðar.
Með mestu herkjum gat Tom Converse
stjórnað reiði sinni svo mikið, að hann
reif ekki upp skammbyssu sína og tæmdi
innihald hennar í höfuðið á manninum,
sem stóð þarna fyrir neðan. En hvert and-
artak var dýrmætt. Hann leit við og horfði
inn í hlöðuna. Ekkert loft var í hlöðunni,
og frá staðnum, þar sem Tom Converse
var, sá hann beint niður í uppljómað gím-
aldið. Ljóskerin, sem héngu á þverbönd-
unum, vörpuðu ljósi sínu niður á við, en
rúmið fyrir ofan og upp undir þakið var
dimmt. Hægt og varlega vóg Tom sig svo
mikið upp, að hann gat fengið fótfestu á
einu af þvei'böndunum. Því næst tók hann
að klifra áfram milli hinna mörgu sperra
og bjálka^ sem lágu alla vega um þakið.
Hundi'uð manna hrópuðu og skutu fyrir
utan, og þessi hávaði gaf honum þá ör-
heimilisblaðið
55