Heimilisblaðið - 01.03.1977, Qupperneq 23

minn,“ hélt Skugginn áfram, },og í lang-
an tíma lá ég eins og hundur, sem bíður
eftir að drepast. En ég drapst ekki. ör-
lögin, eða hvern fjárann þú vilt kalla það,
vildu það ekki. Þau vildu heldur láta mig
bfa, svo að ég gæti sjálfur gert upp reikn-
ingana við þig, Sherman, og við hina tvo
vesalingana, sem láguð í leyni fyrir mér,
þegar þið höfðuð fengið stúlkuna til að
ginna mig hingað ... “
Loks fékk Sherman aftur málið.
„Við fengum hana ekki til þess,“ sagði
bann. „Ég sver við himininn, að við gerð-
um það ekki. Hún hafði ekki hugmynd um,
nð við lægjum þarna og biðum þess að
þú kæmir. Þetta er sannleikur.“
Skugginn brosti. Hann hafði haldið, að
það væri að minnsta kosti hugrakkur mað-
ur, sem hann ætti að fást við. En hræðsl-
an gerði Sherman þungt um tungutakið.
Skugginn ygldi sig og hreytti út úr sér:
„Og þessa lygi ætlar þú að sverja?“
„Það er engin lygi!“ stundi Jess Sher-
man upp.
„Hún vissi ekki af því, að þið voruð
þama?“ sagði Skugginn hægt. „Þegar þið
komuð hingað, eltuð þið hana og lögðust
í leyni, án þess að hún hefði nokkra hug-
mynd um það?“
„Já, já, þannig var það. Og ég fór bara
uieð, af því . .. af því að . .. “
„Þú skalt ekki segja meir,“ sagði Skugg-
inn allt í einu. „Ég ætla að hugsa mig dá-
Htið um.“
Hann laut höfði lítið eitt og leit þannig
ut í raun og veru, eins og hann sæti í
þungum þönkum. En svo hófst viðureign
þeirra, sem endaði með sigri Skuggans.
Hann sneri hesti sínum við og þeysti
yfir tunglsbjart skógarrjóðrið. Eftir ótal
krókaleiðum komst hann að lokum út úr
skóginum og nam staðar á háum stað. Það-
uu gat hann vel virt fyrir sér lítið bónda-
býli.
Lengi sat hann kyrr og starði á skugga-
legu 0g lágu híbýlin.
heimilisblaðið
I þessum húsum bjó Sylvía Rann.
XIV.
Næturheimsókn.
Það er ekki gott að segja, hvort það
var heldur skrjáfið í herberginu eða óró-
legur draumur, sem vakti Sylvíu. En hún
vaknaði, og hún var undir eins glaðvak-
andi, líkt og henni hefði alls ekki komið
dúr á auga alla þessa örlagaþrungnu nótt.
Það var heldur ekki meira en klukkutími
síðan, að hin ótrúlega fregn um flótta
Skuggans frá gistihúsinu hafði veitt henni
ró til að loka augunum.
Hún settist upp í rúminu og heyrði nú
rödd í myrkrinu, sem þaggaði niður í
henni. Hún starði í áttina, sem hljóðið
kom úr, og sá þá móta fyrir karlmanni.
I dimmdunni þarna inni var hann óeðli-
lega mikill vexti, en hún vissi, að þetta
var Skugginn, áður en hann hafði lyft
hendinni eða sagt nokkurt orð.
„Jim!“ sagði hún. „Jim — ert það þú?“
Það var einkennandi fyrir hann, að hann
stóð kyrr, en hljóp ekki til hennar með
gleðilátum yfir endurfundunum.
„Ég vissi, að þú mundir ekki fara í
urtu. Ég vissi, að þú mundir ekki falla
í öngvit, þegar þú sælir mig,“ sagði hann.
„Þú ert skynsöm stúlka, Sylvía.“
„Ekki svona hátt!“
„Hér er enginn, sem getur heyrt til
mín. Þú getur verið alveg róleg.“
Hann stóð kyrr, meðan hún tók bað-
kápu, sem hún sveipaði um sig, og fór í
inniskó.
„Þú verður að fyrirgefa, að ég skuli
heimsækja þig hingað í svefnherbergið
þitt, en ég vona, að þú misskiljir mig ekki.“
„Ég veit, að þú getur ekki komið á ann-
an hátt. En Jim — Jim — segðu mér nú
allt saman.“
Framh.
59