Heimilisblaðið - 01.03.1977, Qupperneq 25

„Ég- mundi lúberja hann,“ svaraði Jack.
„En þá hefur þessi maður,“ bætti Abe
við, „ekkert gert við þig annað en það,
sem þú hefðir gert við þann sem móðg-
aði þig.“
„Já, það er vissulega satt,“ sagði Jack,
tók í hönd aðkomumannsins og batzt við
hann vináttuböndum.
Verzlunarstörf Abrahams fengu að lok-
um raunalegan endi. Hann var heiðar-
legur í hvívetna og innvann daglega mikla
peninga, sem runnu í vasa Ofutts. Laun
hans sjálfs voru lítil. Hann hugsaði stund-
um, að máske gæti hann sjálfur rekið
verzlun fyrir eigin reikning. Hann komst
í samband við mann nokkurn, sem hafði
miklar og arðvænlegar fyrirætlanir á
Prjónunum. En maður þessi var mesti
bragðarefur. Og þrátt fyrir hyggindi sín
gat Abe aldrei varað sig á prettum og
undirferli. Áður en hann vissi af var hann
orðinn flæktur í alls konar ábyrgðum, sem
voru fjárhagsgetu hans ofvaxnar. Maður-
inn, sem hann var í félagi við, varð gjald-
þrota. Þannig komst Abe í skuld, sem
hann hefði þó getað komizt hjá að borga.
En ekki skyldi það spyrjast að nokkur
yrði fyrir fjárhagstjóni hans vegna. Hann
uiátti þræla og líða skort í seytján ár, áður
en hann lyki við að borga skuldir sínar.
í herferð gegn Indíánum.
Indíánahöfðinginn „Svarti Fálki“ fór
nieð stríði á hendur hinum hvítu mönn-
uni. Ríkisstjórnin leitaði eftir sjálfboða-
iiðum til að berjast við Rauðskinnana.
„Ég fer í stríðið," sagði Abe við sinn
góða vin, William Green.
„Ég fer með,“ sagði William.
„Nú er vinnu minni lokið hjá Ofutt og
eS hef ekker annað fyrir stafni,“ sagði
Abe. „Þar að auki er „Svarti fálkinn"
falskasti Indíáni á jörðunni og á skliið
að vera skotinn. Varla er liðið ár síðan
hann samdi við ríkisstjórnina og lofaði, að
halda sig ásamt fólki sínu á öðrum bakka
Missisippi, og nú ryðst hann yfir fljótið
til að herja á hvítu mennina."
„Þetta er sannkallaður Indíáni,“ sagði
William. „Það bezta sem hægt er að gera
við Indíána er að skjóta hann.“
En það vildi Abe ekki viðurkenna.
Mannkærleiki hans og gæzka gat ekki sam-
rýmzt slíkum skoðunum, að skjóta ætti
alla Indíána. En „Svarti fólkinn" hafði
unnið til þess.
Mynduð var ein herdeild sjálfboðaliða
og valdi hún Abe fyrir leiðtoga sinn. Lin-
coln kaptein kölluðu þeir hann.
Hann hlaut þó ekki mikla frægð í stríð-
inu, sem brátt endaði með ósigri Indíána.
En nokkrir atburðir frá vígstöðvunum
sýna okkur þó, að hér var hann líka á
réttri hillu.
Dag nokkurn kom gamall Indíáni til
tjaldbúða Lincolns og baðst vægðar.
„Við erum í styrjöld við Indíána og
skjótum þig því,“ hrópaði einn hermann-
anna.
„Skjótið hann, skjótið hann,“ hrópuðu
nokkrir.
„Njósnari," hrópuðu aðrir.
Hræðsla rauðskinnans jókst um helm-
ing við öll þessi hróp. Hann kastaði frá
sér samanvöðluðum bréfmiða, sem hann
hafði haft í lófanum og bað þá um að lesa
það sem á honum stæði. Lincoln kapteinn
tók hann upp. Það var bréf frá banda-
ríska hershöfðingjanum Cas, þar sem
hann vottaði, að Indíáninn væri ábyggi-
legur maður, sem gert hefði sér greiða.
„Þetta er falsað bréf,“ hrópuðu nokkrir.
„Indíánanum gamla skal ekki takast
að njósna um okkur,“ hrópaði Bill Clary,
einn úr herdeildinni, og hóf byssu sína á
loft ógnandi.
„Skjótið hann, enga miskunn,“ öskruðu
margir hinna ruddalegu hermanna. Þeir
vildu umfram allt skjóta rauðskinnann.
En Abe gekk fram fyrir hann og faldi
hann að baki sér.
HéIMILISBLAÐIÐ
61