Heimilisblaðið - 01.05.1979, Blaðsíða 5

hann heyrði hann enn einu sinni blóta við
sPilaborðið, skyldi hann fá g-lóandi járn-
tein geg-num tunguna. Hvað eftir annað
var Dufresne að því kominn að fá krampa-
fl°g yfir spilunum, vegna þess að hann
Piátti ekki fá útrás þá fyrir sína innri
sPennu sem honum var svo eiginleg. Að
lokum þoldi hann ekki við lengnr, heldur
lelgði sér mann fyrir væna þóknun til að
Sltja við hlið sér og hrópa upp öll hin for-
b°ðnu orð sem verða m.áttu sálu hans nokk-
Ur hugfró þegar gæfan var honum frá-
hverf við spilamennskuna.
Á hinn bóginn kom það einnig fyrir, að
Jafnvel kirkjunnar menn fóru viðurkenn-
'Ogarorðum um þá andlegu hvíld, sem í því
gæti verið fólgin að grípa í spil. Engu að
Slður vakti það almenna hneykslan og við-
lj.lóð, þegar hershöfðingi einn, Richard að
Pafni, var staðinn að því í hámessu í einni
af höfuðkirkjum Frakklands að vera með
sPú í höndunum í stað messusöngsbókar,
'ilula alræmdur spilaþrjótur. Hann var
Pegar í stað hadtekinn og leiddur fyrir
J^ryfirvöldin. Ekki stoðaði það mann
Peilnan neitt, þótt hann staðhæfði ,að sál
sm væri heitbundin spilunum, að í ásnum
Ssei hann hinn eina sanna Guð, í tvistin-
Urtl annan dag sköpunarinnar og í þrist-
^Um heilaga þrenningu. f dýflissuna varð
Jann að fara. Hin sérkennilega aðstaða
, P’kjunnar í öllum þessum málum kemur
jðulega í Ijós í myndlist þessa tíma, t. d.
Petta fyrrnefnda atvik; og af hermanni
Pessum er það að segja, að hann var mjög
^Ogandi maður á sínu sviði og átti síðar
eftir að forframast mikið innan hersins,
ekki hvað sízt vegna uppfinninga sinna.
1 tímans rás hafa spil reyndar verið not-
uð í nokkuð margvíslegum tilgangi. Varla
,afa þó spil verið „gefin“ nokkru sinni
a jafn sérkennilegan hátt og eitt sinn átti
fer sfað í norðurameríska borgarastríðinu,
e&ar setið var um Richmond. Norðan-
lei’deildin hafði vafið spilum innan í bóm-

ISBLAÐIÐ
ullarvisk og bundið saman með stálvír.
Þegar „sprengjan" sú arna lenti óvina-
megin, hæfði hún ríðandi mann og rotaði
hann, en skrapp síðan í sundur. Innihaldið
lenti ,á flötum steini, sem hermennirnir
notuðu sem matarborð, og bunkinn skipt-
ist í tvo hluta þar sem laufa-sexið lá efst
í öðrum. „Lauf er tromp!“ hrópaði einn
hei'mannanna sem sáu þetta — og lét sig
svo ekki muna um að hefja spilamennsk-
una með félögum sínum á stað og stundu,
hvað sem allri styrjöld leið.
Ekki var óalgengt, að sigurvegarinn í
spilum fengi skriflega viðurkenningu frá
hinum sigraða. Talið er, að um borð í hinu
dapurlega fræga skipi Armanda frá Spáni
hafi yfirmennirnir haft ofan af fyrir sér
með spilamennsku síðustu dagana áður en
flotinn beið fullnaðar-afliroðið. Einn
mannanna vann átta dublónur af kollega
sínum, sem ekki átti neina peninga af-
lögu, og fékk þá áritaða laufa-áttu sem
skuldarviðurkenningu. — Sigurvegarinn
lagði spilið í litla vatnsþétta öskju, þar sem
fyrir voru geymdir nokkrir peningar
ásamt skyrtuhnöppum og perlufesti. Askja
þessi var dregin upp af hafsbotni með
innihaldinu óskemmdu árið 1910.
Fyrr á tímum, þegar fólki var ekki eins
sama og nú um það, þótt eitthvað færi til
spillis, var mönnum líka ósýnt um að
henda aflóga spilum í ruslakirnuna. Iðu-
lega var tilkynning sem send var ættingj-
um og vinum um happasæla trúlofun ungra
elskenda skráð á gamalt og útnotað spil;
einnig heimboð til brúðkaups. Maður eins
og Voltaire var ekkert að sólunda pappír
að óþörfu. Enn eru til klístrug kort úr
gömlum spilabunka sem þessi heimsfrægi
spekingur hefur notað sem boðskort. Und-
ir nafninu á einu þeirra stendur, svo skrít-
ið sem manni kann að finnast það: „Hef
komið fjórum sinnum“, skrifað gremju-
þrungnum stöfum. Sögufræg eru þau orð-
in bréfspjöldin sem látin voru þeim í té,
77