Heimilisblaðið - 01.05.1979, Blaðsíða 31

aftur af tárunum. Hvað get ég nú gert?
hugsaði hann í fullkominni uppgjöf. Kaup-
niaðurinn sleppir sér af reiði, þegar hann
kemst að þessu. Hann mun áreiðanlega ekki
^ta trúað því, að þetta var þó ekki mér
að kenna.
Per var að því kominn að hlaupa burt
af staðnum, þegar hann tók skyndilega
akvörðun. Svo mikið karlmenni var hann,
Þi'átt fyrir ungan aldur, að honum var Ijóst
að ekki var hægt að hlaupast undan ábyrgð
Serða sinna. Hann ætlaði sér að taka af-
leiðingum þeirra eins og manni sæmdi.
Ekki var hægt að segja annað en kaup-
maðurinn yrði æfur, þegar hann heyrði
hvað hent hafði. „Aulabárðurinn þinn,“
hi'ópaði hann upp. ,,Þú ert sannarlega bú-
lnn að kosta mig stóran pening, drengur
núnn, en nú skal líka verða endir á það
btmdinn og það á stundinni. Gerðu svo vel
' hér er vikukaupið þitt, sem þú átt
neyndar ekki skilið að fá, — og hafðu þig
Svo á burt héðan fyrir fullt og allt!“
Vesalings Per hlýddi án nokkurra mót-
n^æla eða tilraunar til að bera hönd fyrir
höfuð sér. Sorgmæddur rölti hann heim
a leið til þess að færa móður sinni hin dap-
Urlegu tíðindi. Hvað skyldi annars móðir
hans halda um hann? Og að þetta skyldi
nú endilega þurfa að koma fyrir hann —
Sem var svo ánægður með að hafa fengið
betta starf — og í rauninni reynt að gera
S1tt bezta . . .
Hann lagði leið sína eins og hann var
vanur — gegnum skemmtigarðinn þar sem
úann hafði svo oft leikið sér ásamt félög-
una sínum. En í dag finnst honum allt hvað
eina svo dauflegt og grátt. Jafnvel leik-
Ul> barnanna úti á ísilagðri tjörninni vakti
enga athygli hans. Hann hugsaði ekki um
auað en ógæfu sína og þá „skömm“ sem
hann hafði leitt bæði yfir sjálfan sig og
naóður sína.
Par sem hann nú rölti þarna í þungum
^unkum um eigin eymd og umkomuleysi,
bárust honum allt í einu til eyrna skelf-
ingaróp og áköll. Hann seri sér snögglega
við og sá óðara hvað um var að vera. Úti
á ísnum var um það bil tugur barna, sem
horfðu skelfingaraugum í átt til bakkans.
„Hún Karen féll niður um ísinn!“ hróp-
aði elzta barnið í átt til hans. Per greip
til fótanna og flýtti sér á vettvang. Og það
var ekki um að villast: IJti á miðjum tjarn-
ísnum hafði myndazt vök, þar sem litla
stúlkan hafði fallið niður um.
Per var samstundis kominn í mikið upp-
nám. Hann gleymdi óðara sínum eigin
sorgum, hér varð að hefjast handa — og
það þegar í stað. Hann skipaði tveim barn-
anna að fara strax og ná í fullorðið fólk
til aðstoðar, en sjálfur ætlaði hann að
skríða með gætni út á ísinn í áttina að
vökinni. Nálægt bakkanum var ísinn sæmi-
lega þéttur og traustur, en eftir því sem
utar dró varð hann þynnri, og strax þeg-
ar nálgaðist vökina tók hann að braka og
bresta. Allsstaðar umhverfis hann vottaði
fyrir sprungum sem snarkaði ógnvekjandi
í við hverja minnstu hreyfingu. Það voru
óhugnanleg hljóð, þótt lág væru. Per lagð-
ist niður og skreiddist áfram á maganum
eins gætilega og honum var fært.
Litla stúlkan, sem hann sá nú að var
dóttir Johansens kaupmanns, var þegar bú-
in að sökkva vívegis, þegar hann loksins
náði tökum á henni. Þó að hér væri að-
eins um barn að ræða, var engan veginn
auðvelt að ná öruggu taki á henni og halda
henni fastri. Per beitti öllum kröftum sín-
um og einbeitni, og þó var hann hvað eftir
annað að því kominn að missa takið; en
nei, það mátti ekki ske, og með hinztu
kröftum tókst honum að draga hana upp
á ísbrúnina. Brúnin gaf eftir hvað eftir
annað og vökin gliðnaði, en Per tókst með
þrautseigju og atorkusemi að draga litlu
stúlkuna fjær hættunni, unz hún var kom-
in í fullkomið öryggi.
Meðan á þessu stóð hafði drifið að fjöl-
^EIMILISBLAÐIÐ
108