Heimilisblaðið - 01.05.1979, Blaðsíða 29

Hann setti vélina í g’ír. Hinn geysistóri
Haktor fór á hreyfigu, hlamxnaðist yfir
Sólfið á sínu brakandi færibandi og brauzt
gegnum afturhlið vélahússins með hina
þi'.l'á farþega sína.
XVIII.
„Sam — Sam Toomey — Sam!“
Ræningjarnir, sem voru að baki véla-
húsinu, höfðu lagzt í grasið og hagi’ætt
sér þægilega við trjávirkið. Þeir skemmtu
sér við að virða fyrir sér brunann. Eng-
þeirra hafði búizt við, að nokkur hlut-
ui' mundi gerast liérna megin hússins. Hið
brennandi hús var aðeins skemmtileg
úsegradvöl fyrir þá. Þeir lágu þarna ekki
til að vera á verði. Riddarabyssurnar lágu
spölkom frá þeim, og sjálfir lágu þeir
tram á olnboga sína og reyktu sígarettur
sinar letilega. Annaðhvort voru þeir of
iatir eða þeir voru of hræddir um líf sitt
°g limi til að vilja taka þátt í þeim blóð-
ugu atburðum, sem búast mátti við að
hæfust þá og þegar hinum megin við húsið.
Örynjandi brak truflaði værð þeirra og
fi’ið. Bakhlið vélahússins svignaði út, hin
úigru tré sprungu og hrukku sundur til
ailra hliða eins og þau væru ekki annað
en ónýtir sprekbútar. Gríðarstórt gin opn-
aðist á miðjum veggnum, og út um þetta
gin kom tíu tonna traktor vaggandi, knú-
'nn af vél með ótölulegum hestaflafjölda.
Hins og hryllileg ófreskja kom hann út úr
hinu brennandi húsi undan logandi þak-
'nu og vaggaði áfram í tunglsljósinu með
hvsesandi og ógurlegum hávaða.
Ræningjamir þrír þutu upp af hinum
H'iðsælu hvílustöðum sínum eins og kan-
lnUr, sem gripnar eru af skyndilegri
hræðslu. Þessi stóra, málmgljáandi
°freskj a var á leiðinni til þeirra, skríðandi
eftir grassverðinum. Þeir höfðu ekki tíma
til að hugsa um rifflana, fyrir þá var ekki
annað að gera en að koma sér burtu. Þeir
hrukku til hliðar hver í sína átt. Á meðan
þumbaðist traktorinn ótrauður upp brekk-
una á sínum voldugu hjólum, sem mjök-
uðu hinum þunga skrokki hans áfram hægt
og rólega, en án nokkurrar áreynslu. Það
var engin hindrun á leið hans, að undan-
teknu trjávirkinu fyrir framan.
Curzon sat klofvega á stýrissætinu og
hélt af alefli með báðum höndum um stýr-
ið. Hann hafði tekið hattinn sinn aftur,
og hann hallaðist nú yfir aðra augabrún-
ina. Hann hafði gefið vélinni eins mikið
benzín og hún gat þolað, en að sjálfsögðu
var ekki hægt að fara með miklum hraða.
Afl traktorsins var að mestu fólgið í þunga
hans — hann brauzt áfram með ómótstæði-
legu afli og marði allt og braut, sem á leið
hans varð, eins og væri hann reglulegur
skriðdreki.
Hann rakst beint á trjávirkið. Hinn
sterki tréveggur svignaði og brotnaði, og
þessi tröllaukna ófreskja óð áfram yfir
brotna staura, án þess að hún hristist
nokkuð að ráði og án nokkurrar eftirtekt-
arverðrar minnkunar á hraðanum. Fram
undan var landslag án girðinga og gerða
af nokkurri tegund. Hæðardragið var að-
eins rofið á einum einasta stað, þar sem
vegurinn lá niður í dæld ekki langt frá
svarta hliðinu. Það var þarna, sem Sam
Toomey — ef fyrirtælun hans þá hafði
heppnazt — átti að halda sér leyndum með
hina reiðtýgjuðu hesta.
Curzon stöðvaði traktorinn, en lét vél-
ina ganga áfram. Vélin hafði gert sitt
gagn. Nú var hún ónauðsynleg. Ekkert var
auðveldara en að ganga hann uppi, og Cur-
zon var þegar farinn að heyra fyrstu merki
þess, að eltingaleikurinn væri að hefjast
fyrir alvöru.
(Framháld).
HEIMILISBLAÐIÐ
101