Heimilisblaðið - 01.05.1979, Blaðsíða 13

Vlð mátti búast. Þungur bakkinn flaug úr
höndum Mollyar og féll niður á dregilinn
^eð tvístrandi glösum og postulíni, svo að
bergmálaði um alla ganga.
.,Æ, fyrirgefið mér!“ sagði hann. „Nú
skal ég hjálpa yður ...“
Hann kraup við að safa saman brotun-
Urn ásamt henni, og hendur þeirra snert-
Ust í írafárinu. Molly brosti ósjálfrátt til
hans. Þetta var mjög viðkunnanlegur pilt-
Ur> ekki tiltakanlega fríður, en það var
eitthvað ferskt í svipnum, glettni í aug-
1111 um, og hárið var ljóst.
,,Nei, þetta var mér að kenna,“ flýtti
Holly sér að segja. „Ég gáði ekki að því
hvert ég var að fara.“ Hún fann fyrir und-
urlegum fiðring í húðinni, allt upp í hárs-
i'ætur, og tárin voru aftur komin fram í
augnkrókana. Pilturinn var vingjarnlegur
a svip, allt að því sorgmæddur, svo að varir
hennar tóku næstum á sig skeifu. „Þetta
starf er alveg nýtt fyrir mig,“ sagði hún.
»Hg klúðra öllu .. . “
„En þetta var alls ekki yður að kenna,“
Sagði hann ákveðinn. „Svo er svona bakki
alItof þungur. Látið mig bera hann ..."
„Nei, — nei.“ Ef hjara hennar hefði
ekki verið jafn barmafullt af sorg og raun
^ar á, þá hefði það glatt hana að kynnast
Pessum bjartleita unga manni. En um leið
°g hún stundi vék hún úr huga sér hverri
tilhugsun um gönguferðir, íþróttaleiki,
áans og daður. Hjartans angist og ein-
Hianaleiki ásamt botnlausri tortryggni í
Sai'ð allra karlmanna — þetta var orðið
hennar hlutskipti.
„Þér megið ekki fara án þess að segja
^éi* hvað þér heitið,“ sagði hann í bæn-
ari*ómi en þó ákveðið.
Hún flýtti sér að setja upp sæmilegan
Virðuleikasvip. „Molly Shannon, úr því þér
endilega viljið fá að vita það!“
h
Hann brosti að skyndilegri óframfærni
eiinar. „Og ég heiti Michael Devlin.“
I sömu andrá bar þar að þjón, sem kast-
H E I M 1 L I S B L A Ð I Ð
aði kurteislega kveðju á unga mannin, en
vék sér síðan að stúlkunni harla kuldaleg-
ur á svip og í fasi: „Shannon? Frú Hem-
ing á númer sex óskar að fá úlfaldaháls-
teppi til sín upp á gönguþilfarið. Það er
í setustofunni hennar.“
Molly hraðaði sér burtu. Henni var ljóst,
að ekki þýddi annað en hlýðnast fyrirmæl-
um. En hún gat ekki varizt því að hugsa
um það, hvað Michael þessi Devlin myndi
segja, ef hann vissi, að þessi rauðhærða
óhemja hafði fyrir stuttri stundu klipið
stúlkuna ótæpilega í eyrað.
Molly hélt á teppinu á handleggnum þar
sem hún gekk upp á gönguþilfarið og fann
frú Heming þar sem hún sat í sólbaðsstól.
Hún var þar ekki einsömul. Og þegar Molly
sá, hver það var sem hafði ofan af fyrir
frúnni með nærveru sinni, var hún næst-
um búin að fá tilfelli. Það var enginn ann-
ar en Michael Devlin, sem sat þarna við
hlið skessunnar og var í þann veg að hag-
ræða púðum við bakið á henni svo henni
mætti líða sem bezt.
„Kveikið svo í sígarettu handa mér, og
fyrir alla muni hættið að kalla mig frú
Heming,“ sagði hún við hann í blíðasta
tóni.
Molly gekk til þeirra með teppið. „Á ég
að breiða það yfir yður, frú ?“
Frúin svaraði með furðulega sætum
hreim: „Takk fyrir — en þess þarf ekki.
Micky, — viltu vera svo vænn að leggja
það yfir mig . . . “
En Michael Devlin sinnti ekki þessum
tilmælum. Hann góndi á ungu káetuþem-
una, sem ekki virtist sjá hann fremur en
hann væri loftið tómt. Þá loks tók hann
eftir orðum frúarinnar og tók. til við að
leggja um hana teppið eins nostursamlega
og hann gat.
„Ó, þú ert svo yndislegur, Micky,“ dæsti
frú Heming. „Hvað það er nú gaman, að
þú skyldir lenda á sama skipi og ég, eftir
þessa yndislegu daga sem við áttum sam-
85