Heimilisblaðið - 01.05.1979, Qupperneq 8

ferlum í Englandi árið 1823. Roger South
höfuðsmaður hafði fundizt myrtur, og ekki
fannst neitt sem benti til þess hver morð-
inginn væri, fyrr en menn rákust á spila-
stokk í vasa hins myrta, þar sem blóðugt
fingrafar sást á spaðadottningunni. Tókst
nú að finna út hvaðan spilin voru upp-
runnin. Það hafði ekki verið höfuðsmað-
urinn sem keypti þau, heldur annar mað-
ur. Nú var haft uppi á honum, og þegar
honum var sýnd hin blóði stokkna spaða-
drottning féll hann saman og játaði að
hafa framið morðið.
1 Englandi hafa spil ýmis gælunöfn.
Spaða-sexið er þannig nefnt „Dick ræff-
illinn“. Uppruni þess viðurnefnis átti sér
stað fyrir æðimörgum árum í spilaklúbb-
inum Roxbourgh við St. James Square í
London, þar sem setið var við spilaborðin
dag og nótt. Kvöld nokkurt þegar við-
skiptajöfurinn Sir John Malcolm sat þar
að spilum ásamt stallbróður sínum Harvey
Cambe að nafni, ásamt fleirum, og þeir
höfðu setið þar alldrjúga stund, komu
skilaboð til Cambe þess efnis, að kaup-
sýslufélagi hans Dick Readz væri látinn.
Frétt þessi hafði slík áhrif á manninn, að
hann lagði spaða-sex á borðið í algeru
hugsunarleysi og mælti um leið: „Ræfils
Dick,“ tók svo til sín slaginn. Spilafélag-
arnir litu á hann með hluttekningu, og spil-
ið hélt áfram. Er nú ekki að orðlengja
það, að eftir þennan slag græddist Combe
stórfé um nóttina og stóð upp frá spila-
borðinu um morguninn tuttugu þúsund
sterlingspundum ríkari — allt unnið úr
vasa Sir Johns Malcolms. Menn héldu nú
áfram, og Cambe settist aftur; leið nú og
beið fram að hádegi. Þá var Combe far-
inn að finna fyrir þreytu og sjá tvöfalt.
Hann var búinn að vinna 30 þúsund pund
af Sir John, er hann spratt skyndilega á
fætur og hrópaði: „Ég er búinn að fá
spaða-sexið í fjórða sinn, og ég þoli þetta
ekki lengur. Ég get ekki annað en farið
að hugsa um Dick Readz í hvert skipti-
Hvers vegna?“
„Sennilega vegna þess að þér voruð að
taka slag með þessu spili í því sem Þer
fréttuð lát hans,“ sögðu spilafélagarnir r°'
legir og litu á hann.
„Fari það og veri,“ tautaði Combe. „Hve-
nær skyldi eiga að grafa hann?“
„Eftir klukkustund,“ sagði einhver nser-
staddur.
„Ræfils Dick,“ tautaði Combe og stundi,
um leið og hann safnaði vinningsupphseð-
inni saman. „Ég verð að fara þegar í stað
og fylgja honum, en þér skuluð fá tæki'
færi til að hefna yðar á morgun.“
„Kærar þakkir,“ svaraði Sir John, „eXl_
áframhald slíkrar spilamennsku myndi
nægja til að gera mig að öreiga.“
Combe tókst að ná jarðarförinni. —
Rétt eins og spaða-sexið heitir enn þann
dag í dag „Dick ræfillinn“, þá kallast
laufa-gosinn einhverra hluta vegna
„Pam“. Og þar sem hann er hæsta spikð’
í treikort, rétt eins og gosinn í trompi i
öðrum spilum, þá eru menn vanir að seg.la
um leið og tekið er með trompás: „Verta
nú vænn, Pam,“ og sá sem á laufa-gosann
heldur honum, en tekið er á ásinn.
I spilasamkvæmi einu varð Palmerston
lávarður eitt sinn svo æstur, að hann hafði
hvorki stjórn á orðum né æði. Þetta kom
mjög illa við nærsadda, en enginn þoi’ð1
að æmta né skræmta þegar svo mikill mað'
ur átti í hlut. Öllum til mikils léttis fann
baróninn de Bunsen ráð við þessu: „Þetta
er að vísu ekki treikort," sagði hann hinn
rólegasti, „en hvað um það — Pam, vei’tn
nú vænn!“
f Frakklandi er laufagosinn oft kallað'
ur Marat. Daginn 13. júlí árið 1793, þega1
Jean Paul Marat sat í, baðkeri sínu, hafð1
hann á bretti fyrir framan sig — ekki að'
eins ritföng, heldur einnig spilabunka, sem
útgefandinn hafði tileinkað honum. Þe®'
ar hann nú heyrði umgang í stiganum-
HEIMILISBLAÐl^
80