Heimilisblaðið - 01.05.1979, Blaðsíða 24

Eitt augnablik lagði hann hönd sína á öxl
henni, sem strax hætti að titra, og hann
sneri sér undan. Hann vissi, að honum
var óhætt að treysta því, að hún stæði vel
á varðbergi sínu.
Vegna athugana sinna fyrr en kvöldið
vissi Curzon, að vélahúsið var venjulegur
ílangur, herhyrndur geimur, sem ekki var
þiljaður sundur og með gólfi, sem lá í sömu
hæð og jörðin í kring. Hann kveikti á eld-
spýtu, til þess að hann gæti áttað sig.
Hann komst að raun um, að engir gluggar
voru á húsinu, og að auk litlu dyranna,
sem Jay stóð vörð við, var eitt breitt inn-
aksturshlið, lokað með tveim þungum skot-
hurðum, sem slagbrandi var skotið fyrir
að innanverðu frá. Annars var veggjun-
um klambrað saman úr óvönduðu timbri.
Hann þurfti þess vegna ekki að óttast, að
ráðist yrði aftan að sér, nema því aðeins
að ræningjarnir reyndu blátt áfram að
brjótast gegnum veggina.
Þegar eldspýtan var brunnin út, kveikti
hann á annarri. Hermína læddist til hans.
I hinni daufu birtu af blaktandi eldspýtu-
Ijósinu sá hann, að andlit hennar var ná-
fölt.
,,Eg finn reykjarlykt," sagði hún með
hræðsluhreim í röddinni.
Curzon hafði numið staðar hjá stórum,
grámáluðum traktor, sem komið hafði ver-
ið fyrir mitt í vélahúsinu milli plógs og
sláttuvélar.
,,Það er ekkert einkennilegt við það,“
svaraði hann og hugsaði varla um það, sem
hann sagði. Hann stóð kyrr með hnyklað-
ar brýr og velti einhverju fyrir sér. „Þessi
framleiðsla er bölvað húmbúkk," sagði
hann. „Maður veit aldrei, hvernig þær
kunna að hegða sér — þær eru svívirðilega
óáreiðanlegar . .. “
„Hver er óáreiðanlegur ?“ spurði Herm-
ína undrandi.
„Það er þessi vél þarna, sem ég er að
tala um,“ Hann sparkaði í hið digra, lið-
skipta lirfuband, sem átti að vera hjól
undir þessari þungu vél.
Hermína horfði skilningssljó á hann,
hana undraði auðsjáanlega stórum á þvi,
að hann skyldi geta verið að hugsa uxn
þess háttar núna. En svo beindist athygú
hennar að dálitlu öðru. Hún hrukkaði litla,
fíngerða nefið sitt og þefaði. „Það er reykj-
arlykt, sem ég finn!“ sagði hún æst. „Hún
er alltaf að verða magnaðri.“
Síðustu mínúturnar eða um það bil hafði
Curzon heyrt nokkur þung hljóð, eins og
eitthvað dytti niður á þakið. Þegar hann
leit upp og hlustaði, fannst honum hann
heyra lágt snark. Hin sterka lykt, seni
farin var að skemma andrúmsloftið — það
þurfti ekki að vera í nokkrum vafa um
hana. Hann kinkaði kolli alvarlegur. „Þar
sem eldur er,“ sagði hann — „þar hlýtur
reykur líka að vera.“
„Eldur?“ endurtók Hermína eftir hon-
um með lágri röddu.
„Já, hver fjandinn ætti það svo se®
annað að vera, úr því að faðir þinn er svo
nízkur, að hann notar hálm í stað asbest-
platna til að þekja hús sín?“ sagði Curzon
hneykslaður. „Mér þætti gaman að tala
nokkur orð við hann um það efni. Og svo
að kaupa annað eins ræksni og þessi trakt-
or er af einum keppinauta okkar!“ bætti
hann við og sparkaði í vélina. „Hann hlýt-
ur að vera vitlaus. í stað þess að kaupa
sér Mastodont, —.“
Hann var truflaður af Jay, sem hafði
yfirgefið stað sinn við dyrnar og kom nú
hlaupandi til hans. Hún gekk fast að Cur-
zon, laut áfram og hvíslaði einhverju 1
eyra honum, sem hún vildi auðsjáanlega
ekki að Hermína heyrði.
„Þeir kasta blysum upp á þakið!“ hvísl-
aði hún. „Húsið er að brenna!“
Mennirnir fyrir utan tóku aftur að
skjóta, en ruddaleg rödd — rödd Barboza,
hugsaði Curzon — skipaði þeim að hætta-
Það var ekki vegna þess, að svartskeggj'
96
heimilisblaðið