Heimilisblaðið - 01.05.1979, Blaðsíða 23

ui’þunnt pappírsblað. Hann heyrði stunu
fyrir utan, þrýstingurinn á hurðina hvarf
þegar í stað, og af hljóðinu af flýjandi
fótataki í allar áttir skildist honum, að
1’£eningjarnir væru að dreifast.
Hinn óvænti blossi frá skammbyssunni
blindaði hann í nokkrar sekúndur, en þeg-
ai' augu hans tóku aftur að venjast myrkr-
Miu, sá hann, að tunglsljósið seitlaði inn
um rifurnar á veggjunum. Stór rifa var
vétt hjá öðrum dyrakarminum, og gegn-
uiu hana gægðist Curzon út.
Aðstæðurnar fyrir utan voru nákvæm-
^ega þær söm.u og hann hafði hugsað sér
þ®r. Ræningjarnir, sem ráðizt höfðu á
dy rnar, höfðu dreifzt og stóðu í tveim hóp-
Um, auðsjáanlega á þeirri skoðun, að nú
vmri of langt færi í þá. En einn af þeim
hafði orðið eftir fast við þröskuldinn. Cur-
z°n kom auga á stígvél hans og hélt í
fyrstu, að hann væri njósnari, en svo varð
honum ljóst, að annaðhvort væri maður-
lnn dauður eða að minnsta kosti særður
banvænu 'sári — hæfður af því skoti, sem
hleypt hafði verið af í ógáti.
Það er einkennilegt, hve fljótt maður-
mn getur vanizt nýjum og óreyndum að-
steðum. Fyrir aðeins sólarhring síðan
Uiundi Curzon hafa orðið skelfingu lostinn,
hann hefði drepið mann, jafnvel þótt
1 ógáti hefði verið. En á þessari nóttu, á
°ðalssetri don Garza Amors, lét hann sér
fátt finnast um þenna atburð. Hann virti
þenna hreyfingarlausa líkama þarna fyrir
utan varla viðlits. Uppi í salnum lágu
Sennilega tveir menn dauðir — af skotum
þeim, sem Jay Coulter hafði hley])t af. En
hunn fann ekki til neins samvizkubits út
af þessum blóðsúthellingum. Þeir, sem
féllu, voru aðeins menn í tafli, og hann
hafði í hyggju að koma eins mörgum og
mögulegt var út af taflborðinu, áður en
^ann sjálfur yrði mát.
Gegnum rifuna gat hann séð niður eftir
^mðinni alla leið að garðinum. Alls staðar
sá hann menn á hreyfingu. Fyrsti tryll-
ingslegri æsingurinn var horfinn, og þeir
hrópuðu ekki lengur hástöfum um það, sem
þeir ætluðu að gera. 1 stað þess söfnuðust
þeir í hópa hingað og þangað og ræddu
málið með ískyggilegri ró. Þessi kyrrð var
óheillavænlegri en hin tryllta ringulreið
fyrir skömmu síðan. Curzon sá fram á,
að hættan varð meira og meira yfirvof-
andi fyrir hverja mínútuna, sem leið. Þetta
var lognið á undan ofviðrinu. Honum var
innan brjósts eins og ógnandi ský þyrpt-
ust saman úr öllum áttum. Það gat ekki
liðið á löngu, þangað til ofviðrið skylli á,
og þá væri allt um garð gengið.
Hingað og þangað sá hann eldblossa —
það voru blys, sem verið var að tendra.
Curzon sá mann einn koma hlaupandi með
brennandi blys, nema staðar, lyfta því upp
yfir höfuð sér og slöngva því í eldspúandi
boga gegnum loftið. Á næsta augnabliki
heyrði hann eitthvað lenda á þakinu fyrir
ofan höfuðið á sér. Hann bar skammbyssu-
hlaupið enn á ný að rifunni, en hikaði við.
Á þessu færi gat hann ómögulega hitt, og
hann gat ekki undir neinum kringumstæð-
um varnað ræningjunum að henda brenn-
andi blysum upp á þakið. Það var hyggi-
legra að geyma skotin, þangað til hann
neyddist aftur til að berjast á opnum velli.
I myrkrinu fann hann silkimjúkt hár
strjúkast við eyra sitt. I ákafa sínum til
að sjá, hvað fram færi, var Jay komin
nær honum en hún ef til vill hafði ætlað.
Hann gekk til hliðar og lofaði henni að
gægjast út.
„Hafið bara gætur á þeim,“ sagði hann
og veitti því eftirtekt, að hún hélt enn þá
á skammbyssunni í hönd sinni. „Ef þeir
skyldu aftur gera tilraun til að brjóta
upp hurðina, þá fælið þá burtu með einu
eða tveimur skotum. Ég skaut einn fyrir
augnabliki síðan.“
Hann lagði augað við rifuna, og hann
hafði hugboð um, að hrollur færi um hana.
^ E I M I L I S B L A Ð I Ð
95