Heimilisblaðið - 01.05.1979, Qupperneq 20

útu. Hann heyrði ákafa rödd Jays, sem var
að skamma Hermínu, og þegar hann leit
upp aftur, var unga Mexíkóstúlkan hik-
andi og hrædd að klifra yfir handriðið á
veggsvölunum.
„Það er gott!“ hvíslaði hann upp til
þeirra. „Stökkvið þið bara! Fljótt!“
Hermína hikaði enn þá við að stökkva,
en Jay ýtti þá við henni, svo að Mexíkó-
stúlkan missti tak sitt á handriðinu og
datt. Hún lenti beint í fanginu á Curzon,
og eitt augnablik var hann hulinn í silki-
slæðu. Þó að unga stúlkan væri ekki neitt
sérstaklega þung, var samt töluverður
þungi að taka á móti henni úr þessari hæð,
en Curzon hafði komið sér vel fyrir, og
hann riðaði ekki nema lítið eitt, þegar unga
stúlkan lenti í útbreiddum faðmi hans.
Hermína hélt dauðahaldi í hann í nokkrar
sekúndur, þangað til hann losaði sig við
hana og setti hana til jarðar.
„En hvað þér eruð sterkur!" stundi hún
upp lágt og angurvært.
„Hvað — ?!“
Curzon kipptist við. Atburðurinn minnti
hann allt í einu á kvöldið áður, þegar hann
hafði sungið aftanóð fyrir utan hús eitt,
og unga stúlkan hafði stokkið niður af
veggsvölum — í fangið á honum. Hún
hafði sagt nákvæmlega þessi sömu orð.
„En hvað þér eruð sterkur!“ — og með
alveg sömu angurblíðu og ástleitnu rödd-
inni. Jafnvel á þessu augnabliki, þegar
líf þeirra hékk á bláþræði og Mexíkóstúlk-
an var dauðskelkuð, gat hún ekki á sér
setið. Þetta var í blóði hennar. Hann leit
upp og horfði á Jay Coulter. Hefði það
verið hún, sem hefði staðið við hlið hans
í gærkvöldi frammi fyrir prestinum, þá
skyldi hann ekki hafa verið að barma sér.
„Tilbúin?” spurði hann með hvísli, sem
líktist einna mest andvarpi.
Jay var komin yfir handriðið og stóð á
veggsvalabrúninni á sama hátt og Cur-
zon hafði gert áður. En í stað þess að
stökkva laut hún áfram og greip í vegg-
svalabrúnina og hékk þannig eitt augna-
blik í lausu lofti. Áður en Curzon fengi
tíma til að grípa hana, lenti hún mjúklega
við hliðina á honum.
Apache var nú einn eftir upp á svölun-
um. Hann ýlfraði lítið eitt og vatt til
skrokkinn í ákafa, meðan hann starði
niður.
„Komdu hérna — futt, futt!“ Curzon
lét smella í fingrunum. „Komdu svo —
stökktu niður!“
Og eins og hundurinn hefði ekki annað
gert alla sína ævi en að æfa sig í svona
stökkum, stökk hann frá handriðinu, og
Curzon greip hann á lofti eins og bolta.
Það voru síðustu forvöð að komast á
stað. 1 garðinum heyrðust hróp og kölh °S
menn komu hlaupandi í áttina til þeirra
beggja vegna við aðalbygginguna. Vegur-
inn að hliðunum var lokaður. Þau gátu
aðeins flúið í eina átt — til vesturs •—- til
trjávirkjanna.
Jay og HeiTnína voru þegar lagðar a
stað, og Curzon náði þeim fljótt. Apache
kom þjótandi á eftir þeim.
Hópur af mönnum kom í ljós við eitt af
húshornunum. Þeir komu auga á flótta-
mennina í björtu tunglsljósinu og tóku að
elta þá á harða hlaupum. Fyrst varð að
fara yfir nokkurn hluta garðsins, því nsest
nokkra runna, og að lokum um fimmtiu
metra langt svæði, sem hallaði lítið eitt
upp á við og þar sem ekki var hið minnsta
fylgsni né skjól að fá, fyrr en komið vai'
að vélahúsinu, sem var rétt hjá trjávirkinu-
Hermína hafði gleymt veikleika sínum
og hjálparleysi og hljóp eins og hind, hald-
andi að sér kjólnum. Jay fylgdi henni nieð
léttum hreyfingum, sem virtust ekki kosta
hana neina áreynslu. Sjalið flaksaðist
kringum hana, þar sem hún hljóp með
handleggina fast upp að mjöðmunum. Hin-
ir þrír flóttamenn hlupu yfir garðinn, brut-
ust gegnum runnana og byrjuðu svo á síð-
92
HEIMILISBLAÐlP