Heimir - 01.04.1910, Blaðsíða 21

H E I M I R
189
Sá hi:mnborni kærði sig ekkert um hann sérstaklega ; en
hvað gat hann ætlað aö gera rneð knöttinn ?
“MeS yöar háæruveröuga leyfi, ég á lítinn son. Hann
hefir séö knöttinn og langar til að leika meö hann. Eg girnist
hann ekki fyrir sjálfan rnig. ”
Enginn rnundi láta sér detta í hug aö bera á ganrla, feita
Imam Din, aö hann langaöi til aö leika sér aö knöttum. Hann
bar knatt-ræfilinn út á svalirnar; og strax heyröist hvirfilbilur af
kátínuskríkjum, smáir fótaskellir og dynkir af knettinum, sem
var velt eftir flötinni. Litli sonurinn haföi auðsjáanlega beöiö
fyrir utan, til aö ná í dýrgripinn. En hvernig haföi hann getað
séö knöttinn ?
Daginn eftir konr ég heiin af skrifstöfunni hálfri stundn fyr
en vanalega. Eg varö var viö smávaxinn rnann í boröstofunni.
svolítinn þriflegan hnokka í hlægilega lítilli skyrtu, senr huldi
lrann ekki hálfan. Hann labbaði unr í stofunni, með þunral-
fingurinn í nrunninunr, raulandi í hálfum hljóöunr og virti fyrir
sér myndirnar. Þetta var efalaust “litli sonurinn.”
Hann haföi auðvitað farið í óleyfi inn í stofuna; en hann
var svo sokkinn ofan í uppgötvanir sínar aö hann tók ekkert
eftir mér í dyrunum. Eg gekk inn í stofuna, og honum varö
svo bilt viö, aö hánn nærri þvf fékk flog. Hann settist niður á
gólfiö nreö öndina í hálsitrunr, glenti upp augun og munninn.
Eg vissi á hverju var von og flúöi. Þá kom langt og mikiö
öskur, sem barst til þjónanna fyr en nokkur skipun frá nrér
hafði nokkurn tínra gert. Eftir tíu sekúndur var Imanr Din
kominn í stofuha. Næst heyröist ákaft grátsnökt, og ég snéri
til baka og fann Imam Din, er var aö gefa litla syndaranum föö-
urlegar áminningar; hann notaði nrestan hluta skyrtunnar fyrir
vasaklút.
“Þessi drengur,” sagöi Inranr Din, nreö spekingssvip, er
bndmash. “Hann kenrst efalaust í fangelsi fyrir franrferöi sitt”
Aftur konr öskur frá syndaranunr, og löng afsökun til nrín frá
Inrain Din.
“Segöu barninu,” sagöi ég, “aö sahil>-\m\ sé ekki reiöur,
og faröu burtu nreö það.” linanr Din færöi afbrotanranniirunr,
senr hafði skyrtuna í einni bendu unr hálsinn, fyrirgefningu