Heimir - 01.04.1910, Blaðsíða 23

H E I M I R
191
málinu endaöi á því, aö Imám Din sagöi honum, aö með sér-
stöku leyfi mínu mætti hann leika sér eins og honum þóknaöist.
Þetta hughreysti hann svo, að hann byrjaði aö marka út grund-
völl fyrir byggingu, sem átti aö bera langt af þeirri fyrri. Mán-
uöum saman veltist þessi feiti litli sérvitringur eftir sinni lítil-
mótlegu braut innan um runnana og í moldinni; altaf var hann
að byggja stórhallir úr visnurn blómum, sem hafði verið fleygt,
sléttum smásteinum, glerbrotum og fjöðrum, sem hann, býst ég
við, reytti af hænsnunum mínum—altaf einn og altaf raulandi.
Einn dag var falleg, dröfnótt skel skilin eftir við síöustu
bygginguna hans; og ég bjóst við að Muhammad Din mundi nú
byggja eitthvaö óvanalega stórt og fagurt. Og það varö líka.
Hann hugsaði sig urn nærri þW heilan klukkutíma, og raulið
varð að gleðisöng. Svo fór hann aö marka fyrir í moldinni.
Þaö hefði vissulega orðið stórkostleg höll þetta, því grunnurinn
var tveggja álna langur og álnar breiður. En höllin varö aldrei
f ullgerö.
Næsta dag var enginn Muhammad Ðin f garöinum og
ekkert "7'alaam tahitf' til aö bjóða mig velkomiftn. Eg var
orðin vanur viö þaö og kunni illa við aö heyra þaö ekki. Dag-
inn eftir sagöi Imam Din mér, að barniö væri dálítið veikt af
hitasótt og þyrfti aö fá kínín. Það fékk meðaliö og enskan
læknir.
“Þeir hafa ekkert þol þessir krakkar,” sagði læknirinn unr
leið og hann fór.
Viku seinna, þó ég.hefði viljað gefa rnikið til að lcoma í veg
fyrir það, mætti ég Imam Din,með einum vini sínum, á leiðinni
til Múhatneöstrúarmanna grafreitsins, og hann bar, vafið
innan í hvítan dúk, alt sern eftir var af litla Muhammad Din,
”—-y—~ - .