Heimir - 01.10.1910, Page 18

42
H E I M I R
Mér fanst röddin vera ónáttúruleg, hún hljómaöi eins og hún
kæmi langt aö innan. Eil þaö var hans rétta rödd. Hann haföi
ekki fyr byrjaö en nokkuö vildi til. Hópur af mönnutn og
konuin gekk framhjá; þar á rneöal nokkuö af föruneýti drotning-
arinnar. Viö, sem sátum viö gluggann gátuin séö þaö, og hann
sá það líka; viö sáurn aö þeir bentu inn.
Þó hætti hann nábleikur, dró andann svo þungt aö allir,
sem viðstaddir voru heyröu. Loksins'drakk hann meira vatn.
Það leiö ali-langur tími áöur en hann gat farið aö tala áftur.
Allir horfðu á hann og nokkrir hvísluöust á.
Hingaö til haföi hann talaö líkt og þegar þung véi gerir
fyrstu óreglulegu rykkina ög hættir á milli. En nú rétti hann
sig og þegar hann byrjaöi áftur aö tala, var hrnn allsgáöur.
Hann var, skal ég öegja þér, algerlegá allsgáöur.
Maöurinn, sem nú stóö þrr—já, láttu mig segja frá einu í
einu. Þú skilur þaö annars ekki.
Ræöan hans,—geturöu hugsað þér hverju hún iíktist?
Endurtekningarsamspili eftir liach. Hún var hljómsterk og
efnisrík; óaflátanlega efnisrík og oft svo þýð. En þar var þess.
nnkii mismunur, aö í henni leitaði hann oft eftir oröunr, skifti
um orö og skifti aftur um. Stööug og hljómsterk þrátt fyrir
þaö, þaö var það einkennilega. Óstöövandi ákafi og flýtir.
Maöur var undrandi yftr hvört ennþá væri meira inni fyrir, og
þar var áltaf meira, og næstum alt saman eftirtektarvert.
Ég haföi oft heyrt fólki iýst, sein er gætt meðfæddu afii; en
ég haföi aldrei séö þaö. Allra sízt viö hiröina, þar finst varla
persónuleiki. Hér sat ég loksins fyrir framan slíkan rnanrn.
Hann hiaut aö taia—eins og hanri aö líkindum hlaut að drekka
viö borö hlaöiö góöum mat- Ég vissi aö hann sagöi sjálfur fyrir
verkum á báðum búgöröunum sínum og vann sjálfur líka, þegar
hann haföi tíma til þess, og roér fanst ég sjá þessa hetju svalai
sér á vinnunni; en sá giögt að böfuðið hætti ekki aö vinna þess
vegna, svo að höfuö og hendur keptust um hvort gæti gert hittc
uppgefiö'.
Hann talaöi um vínnu. Byrjaöf á aS drotníngrn væri m'n
hér. “Hver er hún?” spuröi hann. Líaim svaraði meö nofckrumi