Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1920, Qupperneq 20
14
A. H. B.:
IÐUNN
lála undan með kirkjubjrggingu sína og segir: »NeiV
aldrei hef ég lært að víkja«, þá svarar fógetinn:
— Pér hljótið. Byggjum, prestur, pesthús,
pólitiskt pinghús, tukthús, gesthús,
málhús og brjálhús, byggjum strax,
en bíði kirkjan næsta dags!
En það er siður en svo, að fógetinn sé fastur fyriiv
því að undir eins og hann heyrir, að Brandur ætli
sjálfur að leggja fram alt féð til kirkjubyggingarinnar„
snýst honum óðar hugur. Hann ætlar nú raunar fyrst
ekki að trúa sínum eigin eyrurn, að nokkur maður
geti verið svo óeigingjarn. En hann vill nú óður fá
að vera með honum og annast niðurrifið á gömlu
kirkjunni, sem hann rétt fyrir stundu taldi glæp að
hrófla við. En — nú þarf hann að fara að hugsa
um »fantana« sína, flökkumenn þá, er hann liefir
látið handtaka undir jólin, og þá trúir hann Brandi
fyrir því, að Gerður, hin andlega liamhleypa, sem
jafnan kemur til lians, þegar hann ætlar að fara að
láta undan síga, sé dóttir manns þess, sem móðir
Brands yfirgaf til þess að giftast aurunum. Þá sér
Brandur, en um seinan, að tryllingurinn hefir hlaupið
í gönur með liann og að heitrof móðurinnar urðu í
raun réttri orsök þess, að hann misti barn sitt:
— Pú lambið Guðs, mitt góða barn,
pú goldið helir ömmu pinnar,
og gegnum ilagð, sem hljóp um hjarn,
mig hrópar Guð til skyldu minnar; —
en flagðsins sjúka sál varð til
við sekrar móður auraspil.
Nú tekur Brandur að hyggja, hálf-örvílna af sorg
Og hugarangri yfir barns- og konu-missinum, og í
upphafi 5. þáttar er kirkjubyggingunni lokið. Þá á
að fara að vígja hana. Klukkarinn er að skreyta