Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1920, Side 85

IÐUNN
1 meinum.
79
Jón helti kaffi í stóra könnu, drakk það og át
kringlur með. Hann talaði eklci orð frá munni og
virtist vera hugsi. En hásetarnir spjölluðu og hlógu
i kring um hann og fóru nú að yrða á hann. En
hann svaraði engu. Einn fór að tala um stúlkurnar
í landi, en þá var eins og dimdi yflr Jóni. Hann
drakk kaffið þögull og þungbúinn og fór svo aftur
upp á þilfar. En hinir piltarnir fóru að sofa.
í*enna róður átti Jón að vaka yfir lóðunum í tvo
tíma. Það var livítalogn og hita-sólskin. Jón horfði
út fyrir borðstokkinn, eins og hann vildi mæla hyl-
dýpið með augunum. Svo horfði hann inn til lands,
þar sem fjöllin risu svo há og tíguleg.
— Eyrarfjörður! — mælti Jón við sjálfan sig, og
hann fann, að hann var að gefa tilfinningum sínum
lausan tauminn. Honum fanst sem hann gæti farið
á ílug á þessu augnabliki, og honum varð nú líkt í
skapi eins og stundum, er hann hafði verið um tví-
lugt og hafði staðið hátt uppi í fögrum fjallshliðum,
ungur og glaður, og horft út yíir þetta glampandi
kaf. Honum þótti það svo fagurt. En nú hafði hann
komist að því um dagana, að á því geta risið úfnar
öldur. Honum varð aftur þungt í skapi. Að vera nú
sem fluglama fugl — — nei, llugið hafði aldrei verið
neilt; fjaðrir lians höfðu verið stýfðar þegar á unga
aldri og hann hneptur í fjötra. Hann hafði lent i
snörunni.
Hann hafði alt af haft svo myrka skoðun á ásta-
málum og aldrei viðurkent, að ástin væri annað en
daður og alt þess konar samband milli karls og konu
sprottið af miður hreinuin hvötum. Hann hafði meira
að segja einu sinni skrifað grein um þetta í opinbert
hlað og tekið þar ómjúkum höndum á ástinni, sem
svo var nefnd. En nú fanst Jóni liann bera óhreinar
hendur eftir að hafa skrifað þetta. Hann hafði skrifað
greinina í gremju sinni. Hann hafði þá ekki getað