Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1920, Page 127
IÐUNN
Trú og sannanir.
121
ákafa en þekkingu um það, sem hann þó nefnir
mikilvægasta málið i heimi.
Eins og rauður þráður gengur það í gegn um alla
bókina að lofa þá og vegsama, er hafa talið sig
andatrúartilgátunni hlynta, dásama frægð þeirra, ná-
kvæmni og samvizkusemi, hvað sem að þeim heíir
verið fundið. En hinir allir, sem eru þó yfirgnæf-
andi hluti allra hugsandi manna, sem eitthvað hafa
maldað í móinn og telja andatrúartilgátuna ekki
sannaða, þeir eiga ekki upp á háborðið, þeim er
brugðið um »biræfni«, »þekkingarleysi« og »ábyrgð-
arleysi«. Allir hljóta að sjá, af hvaða toga þetta er
spunnið.
Viðskifti höf. við presta og kirkju út af þessu máli
læt ég mig litlu skifta. Ekki er talað sem virðuleg-
ast um prestana, þar sem sagt er, að þeir séu að
»veina« á hverjum synodus yfir því, hvað kirkjan
sé að missa tökin á fólkinu (bls. 295). En á hinn
bóginn langar höf. og þá félaga hans sýnilega til
að verða að eins konar »yíirhirðum« þessarar sömu
kirkju. Væri auðvitað hagkvæmast fyrir sjálfa þá, að
þetta gæti orðið sem fyrst. En þó væri líklegast bezt
bæði fyrir presta og söfnuði þessa lands að bíða enn
nokkra stund með þetta, þangað til rannsóknunum
væri ögn lengra komið. Því að flas er sjaldan til
fagnaðar og allur varinn góður.
Á. Ii. B.