Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1926, Síða 18

12
Guðmundur Einarsson:
IÐUNN:
þar voru blóðheitir Tartarar, sem létu rítinginn skifta
málum sínum og sungu ástarsöngva dauðsærðir, en —
því miður er ekki alt eins og skáldin kveða. Nú eru
uxarnir drepnir, hestarnir tamdir, sonur sléttunnar býr
á útmældum landskika með nokkrar vambsíðar kýr, maís-
akrar og vínviður þekja slétturnar, Tartarinn er land-
flótta, ofsóttur útlagi, og ást þeirra og hatur snúið í
trúðleiki.
Við höldum því áfram án lengri dvalar til Belgrad,
höfuðborgar hins nýstofnaða ríkis ]ugoslava. Borgin hefir
harla lítið að bjóða hrað-ferðamanni og er í alla staði
mjög ólistræn, þess vegna yfirgefum við hana fjót-
lega og höldum til Svörtufjalla. Þau gnæva við himin
grænsvört með sexyddum nibbum og kömbum. Maður
skilur strax að þau hafi fóstrað harðgerða og tápmikla
þjóð, sem bauð Tyrkjaveldi byrginn um áratugi; nú bíta
þeir á jaxlinn og hata Serba. Eg vona að eg lifi það,
að sjá Svartfjallaland frjálst — fjallaþjóð getur ekki lifað
undir oki.
Sofia, höfuðborg Ðúlgaríu, er fögur borg og tilkomu-
mikil, snæviþakin fjöll gnæva yfir gyltum hvolfþökum.
Nú erum við á takmörkum, þar sem suðræn, norræn
og austræn menning mætast, þar eru ósmanskar turn-
spírur, rússneskir kúluturnar og barok-hallir, og við hlið-
ina á tískuklæddum kaffihúsa-ljónum ganga stagbættir
og skítugir betlarar í pilsbuxum af langafa sínum og með
vefjarhött. A torgunum er verslað með allan mögulegan
og ómögulegan varning og skóburstararnir, sem húka á
skemlum sínum á hverju götuhorni, gefa engum manni
frið, sem lítur út fyrir að geta borgað nokkura skildinga
í drykkjupeninga. Spyrji maður hvort Búlgarar eigi góða
listamenn, svara þeir já, spyrji maður þá hvar maður
geti fengið að sjá verk þeirra, er svarið: »1 Ameríku,