Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1926, Blaðsíða 38

-32
Sigurður Nordal:
IÐUNN
burðar, að á verk Sigríðar Undset hefur nýlega verið
ráðizt harkalega í sænskum blöðum. Samt var enginn í
efa um, að hún myndi hafa hlotið bókmentaverðlaun
Nobels 1925, ef þau hefði verið veitt, og muni hljóta
þau innan skamms. En Kristin Lavransdatter hefur líka
selzt í 30—40 þús. eintökum í Svíþjóð og verið hafin
til skýjanna af Fredrik Böök. En á hverju voru vonir
E. H. Kv. um Nobelsverðlaun reistar? Á hverju ári
sendir sænska akademíið fyrirspurnir til stofnana víða
um lönd, hvort þær vilji stinga upp á manni til verð-
launa. Prófessorinn í íslenzkum fræðum í Kaupmanna-
höfn, Valtýr Guðmundsson, fekk eina slíka fyrirspurn.
Hann stakk upp á E. H. Kv. Sjálfur vissi hann vel,
hve fáar af þessum uppástungum koma til greina. En
E. H. Kv. lét halda þessari uppástungu svo mjög á loft,
m. a. í dönskum blöðum, þvert ofan í venju annara rit-
höfunda, sem eins stendur á fyrir, að það sveið honum
sárar en ella myndi, þegar hann kom ekki til álita. En
það er ekki sæmandi jafnskynsömum manni, hvað þá
heldur postula fyrirgefningarinnar, að láta gremjuna yfir
því gönuskeiði bitna á mér.
En nú mætti ef til vill ætla, að þetta væri áhrif frá
Skírnis-grein minni. Að E. H. Kv. væri farinn að að-
hyllast þá skoðun mína, að fyrirgefningunni væri tak-
mörk sett, en færi þar feti of langt, eins og oft vill verða,
þegar menn skifta um skoðun. Þá ætti mér að þykja
vænt um þetta. En það er víst ekki svo vel. Fyrst og
fremst segir E. H. Kv., að sér sé ósýnt um að læra af
dómum um rit sín, og í öðru lagi hefur hann ekkert
slakað á kenningu fyrirgefningarinnar, hvað sem verk-
unum líður. Enda mætti finna í þessari litlu Iðunnar-
grein (og út fyrir hana dettur mér ekki í hug að fara)
önnur dæmi þess, að honum er líka dálítið ósýnt um að