Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1926, Qupperneq 46

40
Sigurður Nordal:
IÐUNN
konuna mína til þess að elska hana og Windhorst til
þess að hata hann« — viðurkennir það og gerir það —
en ef hann hefði altaf verið að basla við að elska Wind-
horst, vitanlega misheppnazt það, og gleymt að elska
konuna sína fyrir bragðið!
III.
Eg talaði í lok Skírnisgreinar minnar um gott og ilfr
anda og efni, ljós og myrkur sem eilífar andstæður, er
muni berjast og togast á alt til enda veraldar. Eg lýsti
í því sambandi guðshugmynd minni með nokkrum fá-
tæklegum orðum. Mér var vel ljóst, að eg braut þarna
bág við hinar ríkustu skoðanir. Tvíhyggjan (eða tvíveldis-
kenningin) er grýla í augum þorra manna. Efnishyggja
og kristindómur eiga samleið í einhyggjunni, þótt hvort
skýri hana á sinn hátt. Eg stend heldur ekki vel að
vígi að verja lífsskoðun mína, sízt í stuttri tímaritsgrein.
Eg er enginn heimspekingur. Eg er einn af þeim fjölda
nútímamanna, sem í æsku hafa verið bornir út á hjarn
efasemdanna, og hafa neyðzt til þess að viða sér efnt
í lífsskoðun til einkanota. Tími minn hefur farið til þess
að rita um önnur efni. Eg get ekki vísað til neins, sem
eg hef áður ságt. En tvíhyggjan hefur orðið niðurstaða
mín. Hún hefur orðið mér til góðs eins, síðan eg komst
að henni. Það var skylda mín að viðurkenna hana, úr
því að eg snerti við þessum efnum á annað borð. Eg
skal heldur ekki bera fyrir mig nein stórmenni mér til
stuðnings, til þess að sanna, að eg sé í »góðum félags-
skap«. Eg skal byrja á að athuga, hvernig E. H. Kv.
gerir grein fyrir einveldiskenningu sinni.
Hann gerir hana að umtalsefni út af skilningi mínum
á æfintýrinu í Gulli. Eg hafði sagt, að setninguna: »eti
guð er sjálfur í syndinni«, mætti að vísu teygja á ýmsa