Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1926, Síða 62

56
Ásgeir Magnússon:
IÐUNN
Seeliger orðar þetta svo:
1. Tala stjarna vex miklu hægar með þverrandi ljós-
magni, en vera mundi ef stjörnurnar hefðu yfirleitt
sama ljósmagn f eðli sínu, og væru álíka þétt settar í
öllu rúminu.
Einnig segir hann:
2. Daufum stjörnum — ofan við 6. stærðarflokk — fjölg-
ar því meir sem nær dregur miðbaugsfleti Vetrar-
brautar.
Og ennfremur:
3. Umhverfis skaut Vetrarbrautar finnast aðallega bjartar
stjörnur, en daufum stjörnum fjölgar lítt þótt sjón-
pípan skygnist þar langt út í djúpið.
Nákvæm talning á ýmsum stöðvum í himinhvolfinu
sýnir að meðaltali þessa tölu stjarna á jafnstórum fleti
Br.stig Vetrarbr. : Norðlæg: Suðlæg:
0 82.0 .82.0
15 51.0 59.0
30 23.5 26.7
45 14.5 13.5
60 7.7 9.6
75 5.0 6.0
90 2.5 O.o
Þessi tafla sýnir að stjarnamergðin heldur sig aðallega
við miðbaugsflöt Vetrarbrautar.
Talningin sýnir ótvírætt að stjörnurnar gisna því meir
sem utar dregur í rúmið. Fyrsta lögmál Seeligers styðst
við þá talningu.
Búast mætti við því, að þetta stafaði af því, að ljósið
dofnaði á leið sinni gegnum rúmið, umfram það sem
lögmál þess mælir fyrir, en flest, ef ekki alt, staðfestir
hið gagnstæða. Má því álykta að óendanlega langt úti í
rúminu séu stjörnurnar óendanlega gisnar, eða að utan-