Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1926, Blaðsíða 78

72
Bergst. Kristjánsson:
IÐUNN
börn, á þessu gólfi höfðu þau leikið sér, og hér hafði
hún kvaff þau er hann flutti þau út í heiminn til þess að
vinna fyrir sér. Og Guði sé lof! þau voru öll á lífi og
mannvænleg og hjá þeim átti hann skjól.
En hann hefði helst kosið að ljúka æfinni hér, því
honum fanst hann vera tengdur með svo viðkvæmum
böndum við skepnurnar sínar og átthagana og vera því
svo samgróinn.
Hvernig gat hann hugsað til þess án kvíða að horfa
á að allar skepnurnar hans yrðu seldar hinum og öðrum,
máske þeim, sem hann vildi síst vita þær hjá. Hún Hálsa
Svartardóttir, sem var út af henni gömlu Gránu hennar
Sigríðar, hún Skjalda, sem baulaði eftir honum og sleikti
Sigríði, þegar hún var að mjólka hana, og hesturinn
hans, hann Bleikur, sem bæði hafði borið hann sjálfan
flest sem hann fór og svo alla björg heim að heimilinu
um tíu ára skeið.
Sama var um búshlutina, þeir voru margir úr búi
föður hans, og hann þekti í þeim hverja fjöl og nagla,
og alt voru það gamlir kunningjar. Brekkurnar hans,
fúnið og bærinn, alt átfi þetta að hverfa augum hans,
og rétt áður en þau lokuðust átti hann að venja sig við
nýtt úfsýni.
Um morguninn fór hann að huga að skepnum sínum
í síðasfa sinn; hann var Iengi að dunda við það, því
hann þurfti að smala kindunum saman og gefa þeim.
Hann kvaddi þær allar eins og ástríka vini, og fáraðist
yfir þeim. Og þegar hann hafði lokið þessu voru gest-
irnir farnir að tínast að úr ýmsum áttum.
Sigríður var döpur og þungbúin, en hún hafði algert
vald á tilfinningum sínum. Hún fékk frænda sinn einn
til að sjá um uppboðið, því hún vissi að ]ón var ekki
með sjálfum sér.