Kirkjuritið - 01.04.1936, Qupperneq 10

144
Árni Sigurðsson:
Kirkjuritið.
leiðin. En mörgum liefir orðið örðugri og langsóttari
leiðin. Efnishyggjan og efinn hafa slökl trúarljósið. Hin
kalda, vonarsnauða vizka, sem er í beinni mótsögn við
instu eðlisávísun og meðfætl hugboð mannsandans um
eilífl líf, hún hefir á vorum tíma varpað á lífsveg
margra því myrkri, sem lærisveinarnir voru staddir i,
Jtegar upprisufrásögur kvennanna létu í eyrum þeirra
sem hégóma-þvaður. En þorstinn eftir hinni sönnu skoð-
un á lífinu hefir knúð þá, eins og Pétur, til að hefja leil
að ljósinu og sannleikanum í þessu efni. Og þá liafa
þeir séð verksummerki, eins og hann. Jafnvel fullvrða
margir, að skínandi sendihoðar æðra heimsins liafi birt
þeim fagnaðarerindi upprisunnar. Og trú þeirra hefir
þroskast gegnum öll stig: Frá efasemdum um alla hluti
til undrunariunar yfir dýpt og fjölbreytni tilverunnar og
dýrð mannssálarinnar, og frá undruninni til sigri hrós-
andi vissu um eilíft lif, um Guð, sem á að verða alt i
öllu, og um órjúfandi orsakasamband milli lifs vors og
breylni hér í heimi og líðanar vorrar í öðru lífi. Hvað
var það annað, sem Kristur kendi? Hvað var það annað,
sem dauði hans og upprisa átti að koma til leiðar, en
])etta, að mennirnir mætti skilja eilifa alvöru og ábyrgð
lífsins, sem hér er lifað, og sannfærast um, að
„sönn Guðs börn
sjá ei dauðann“.
Þess er ekki að dyljast, að mörgum er enn í dag allur
boðskapur um upprisu og ódauðleika hégómaþvaður,
öllum þeim, er afneita innstu þrá hjarta síns, öllum
þeim, er vilja ekki annað hevra, en að þetta líf sé alt og
sumt, áhugamál þess það, sem máli skiflir, gæði þess og
gleði hið eina nauðsynlega. En annaðhvort fvrir eða cft-
ir umbreyting' dauðans munu þessir, eins og allir, neyð-
ast til að sjá og viðurkenna það lögmál, að „heimurinn
fyrirferst og fýsn hans, en sá sem fljörir fíuðs vilja var-
ir að eilifu".