Kirkjuritið - 01.04.1936, Qupperneq 36

170
Ólafnr Magnússon:
Kirkjuritið.
Eiíthvað mun hafa verið dregið úr suraum hinum
verslu göllum í þessu brauðasamsteypumáli. En að því
er snertir prófastsdæmi það Árnesitrófastsdæmi —
sem ég veiti forstöðu sem prófastur, er víst alt látið sitja
við sama og launamálanefndin upphaflega lagði til.
Vil ég því skýra þetta mál nokkuð og láta uppi álit
mitt um það.
í prófastsdæminu eru 25 kirkjusóknir. Af þeim eru
14 vestan og norðan Hvítár og Ölfusár, en 11 austan og'
sunnan. Nú gerir frumvarpið ráð fyrir, að 1 prestur sé
búsettur í vesturhlutanum en 3 prestar i austurhlutan-
um. Þetta kemur þegar undarlega fyrir sjónir.
Það er ekki ýkjalangt síðan — langt fram eftir æfi
eldri manna, er nú lifa — að 14 voru prestaköllin liér í
])rófastsdæminu, og var þó þá nokkuð búið að fækka
þeim frá þvi sem áður var.
Með prestakallalögunum frá 1907 var þeim fækkað
niður í 8. Sú tala hefir að lögum lialdist fram á þennan
dag, þótl í raun og veru eilt þessara prestakalla hafi
staðið óveitt nú um nokkurt skeið. Sameiningin 1907
mæltist yfirleitt mjög illa fyrir á meðal safnaðanna. Nú
eru menn að vísu hættir að kvarta um þá sameiningu.
En liitt fullyrði ég, að söfnuðir jjrófastsdæmisins sætta
sig ekki við, að nú sé prestum enn fækkað um helming,
og prestaköllum stey])t saman.
Ég fæ ekki betur séð, en að þjónusta slíkra presta-
kalla, er hér verður um að ræða, verði hverjum presti
ofvaxin, þannig að hún geti talist í nokkru lagi frá
kirkjulegu sjónarmiði skoðað.
Um húsvitjanir verður ekki að ræða. Sennilega og til
þess ætlast, að þær falli niður. Tel ég það þó á ýmsa
lund mikinn skaða.
Um viðkynningu prests og einstakra safnaðarlima
verður varla að ræða. Þar með er þá sú hlið prestskap-
arins, sem nefnist sálusorg, að mestu fallin úr sögunni,
og er það meira tjón en við megi una.