Kirkjuritið - 01.03.1939, Síða 8

102
Ölafur Ólafsson:
Marz.
og friðleysi, sem mannfélagið um gervalla veröld birtir á
víxl, gctur oftlega komið ýmsum, sem lengst eru komnir
á veg í kærleikanum, lil að bera sinn kross, annara vegna.
Þjáningin á sér því ofllega ólíkar orsakir. Ýmist er hún
sprottin af eigin yfirsjónum, hrösunum, vanmætti, eða þá
að þeir líða, er eigi virðast hafa lil þess unnið, fyrir ann-
ara aðgerðir. En þjáningin birtist fyrst í tignarmynd guð-
dómsins, er hún er tekin á lierðar í mvnd krossins, til að
opinbera jarðarbörnum liærri og fegurri tegund lífs. Það
er að leysa af mönnunum fjötra þjáningarinnar. Því að
því lægra sem lífið stendur, standa mennirnir varnarlaus-
ari fyrir höli hinnar óæðri þjáningar, jjeirrar, er þeir baka
scr í nafni vanþekkingarinnar. En því fegurra og fyllra af
guðdómslífinu, sem mannlifið gæti orðið, niundi ])að skila
af sér þokuhjúpi þjáningalífsins.
Jesús Kristur fetaði ;því ekki upp til Golgata af hlýðni
við menn, eða af ótta við þá. Hann gleymdi þjáning sinni
eða yfirvann luma í nafni þess fórnarvilja, er gilti marga
svo mikið. Hann tók á sig ])á þjáning, er mest lífsgildi
hefir allra afreka mannsandans og Guðsandans i mönn-
unum, með því að taka skrefið út og láta lífið fyrir sigur
sannleikans. Með hinni tilgangsauðgu þjáning, er Kristur
tók á sig, lvfti hann fyrstur fargi þjáningarinnar af mönn-
unum, og enginn getur enn lyft þvi svo sem liann.
En mannkynið er ávalt ei að síður að búa sér nýja og
nýja þjáning. Nú logar heimurinn í ófriði, eða a. m. k. eru
glóðir faldar í alheims-ófriðarbál, og óhjákvæmileg af-
leiðing þeirrar helsíefnu er þjáning og aftur þjáning.
En þó að sambandinu sé náð milli syndar og þjáningar,
hinnar mannlegu þjáningar mistakanna, þá á og þján-
ingin leiðir alt að lijarta guðlegrar elsku. Elskan og þján-
ingin eru óaðskiljanlegar systur. Þegar einhver líður,
vaknar kærleikurinn til starfa, jafnvel í syndugu mann-
félagi; þegar mannkynið fer vilt vega, svo að því seinkar
á leiðinni til fegurra lífs, ])á líður hin æðri elska —