Kirkjuritið - 01.03.1939, Síða 15

Kirkjuritið.
Við lindina.
Hér, sem hal'ið seti'ð á lindarbakka í logni, þekkið, hvern-
’g mynd yðar speglast i vatninu. Meðan vér vorum ung,
var það oss ofl dægrastytting að sitja við lygnan hyl og
•itast um hinum megin við spegilflötinn. Væri lindin lygn
°g tær, sáum vér í henni hið sama, sem annars blasti við
°Ss, ef upp er litið: Landið í lcring og loftið uppi yfir oss
I smum ótalmörgu litbrigðum, og alt hirtist þetta í þeirri
Ulynd, er iðulega lieillaði oss og hreif og fór með oss með
adintýraliraða um veldi vökudraumanna. En það, sem
'indin sýndi oss merkilegast, var myndin af sjálfum oss,
Stð i alveg nýju ljósi. Ný sjónarmið opnuðust. Sami hlut-
mann var ekki eins og hann hafði sýnst oss áður, ekki
i'eldur vér sjálf. Vor eigin líkamsmynd var hvorki fegruð
ne lýtt. Vér sáum sjálfa oss eins og vér vorum.
i-g hefi oft hugsað um þetta síðan ég varð fullorðinn,
*1Ve holt oss gæti verið að eiga þá lind til að líta í, öðru
hvoru, sem speglaði ekki aðeins líkama vorn, en einnig
v°rn andlega mann, sem sýndi oss instu veru vora eins
°g hún er. Vér gætum margt lært af myndunum þeim,
01 Ver þá sæjum.
Hvernig er því farið um oss mennina? Er ekki mest-
Ur broski vor fenginn fyrir eigin reynslu og samanburð
'r® reynslu annara, jafnt liinn andlegi sem líkamlegi?
' a Sein engan Iiefir til að bera sig saman við, sem þekkir
en§a fyrirmynd, — er líklegur til að sætta sig við það,
Sem ófullkomið er. Hinn aftur á móti, sem hefir það fyr-
II augum, er fullkomnara er og fegurra honum sjálfum,
Ppir eftir að líkjast því eða tileinka sér mynd þess. Þess-