Kirkjuritið - 01.07.1940, Side 27

Kirkjuritið.
Prestastefnan.
267
ann um ])að, að trúin er ávalt, þegar amar að, hiff mikla athvarf
vort — hiff skœra Ijós, að luin eigi afl, sem getur flutt fjöll lífs-
örðugleikanna. Vér getum nú eins og ávalt fundið orðum vorum
stað í reynslunni. ísland var umvafið vernd Guðs. Þegar aðrar
þjóðir mistu hinar dýrmætustu eignir — mannslífin á hafinu —
flutu íslenzku skipin um hættusvæðin, óskert og örugg. Það var
eins og ósýnleg máttarhönd hægði tundurduflunum frá íslenzku
skipunum, og árásarflugvélarnar forðuðust þau. Vér vitum ekki,
hvað i vændum er. En eitt vitum vér, að á öllum tímum er trúin
á hann og traustið til hans fyrir öllu. Vér vitum, að
„í hendi Guðs er hver ein tíð,
í hendi Guðs er alt vort stríð,
hið minsta happ, hið mesta fár,
hið mikla djúp, hið litla tár.
Nú, umfram alt, á presturinn erindi á prestastefnu lil ])ess
að íhuga og ræða, hvað gera skal á þeim tímum, sem yfir standa,
og á þeim tímum, sem í vændum eru. Til þess að ræða um það,
hvernig vér bezt getum stutt einstaklinginn og ])jóðina i heild.
Nú þurfum vér allir aff sameinmt um það, aff láta þjóff vora
finna, aff kirkjan er til, aö hún á afl til aff mæta hverju, sem
koma á, hversu skuggalegt og erfitt sem það kann aff verffa.
Vér þurfum að minna þjóðina fastlega á að varðveita þjóð-
erni sitt á komandi árum og öldum; varðveita og vernda sæmd
sina og heiður; hvetja hana til þess að ganga á móti hinu ókomna
með karlmensku, drenglyndi og í bjartri, harnslegri trú á drottin,
hinn ástríka himneska föður, sem var vort athvarf frá kyni
til kyns.
Hingað komum vér til þess að styrkja trú vora, til þess að
stæla krafta vora til átaka í framsóknar- og frelsisbaráttu þjóð-
arinnar, andlegri og efnislegri.
ísland þarfnast starfs okkar og krafta allra. Þjóð vor þarf á
foringjum að halda, sem ganga á undan með ljós eilífrar trúar
í hjarta. Verið velkomnir, elskulegu bræður! Kristur drottinn
vor grætur í dag yfir syndum heimsins. Hann kallar í djúpri
|)jáning kærleikans á lærisveina i þjónustu sína og líðandi mann-
kyns, kallar á samhuga menn, sen) elska hann og vilja fórna sér
fyrir málefni hans og hugsjónir.
Samhuga allir bræður undir merki hans og i nafni hans.
Starfsárið er liðið. Eitt enn. Tíminn þýtur áfram og ekkert
nemur staðar. Sérhvert starfsár íslenzku kirkjunnar, sem leið,
álti sínar mörgu minningar. Starfsmenn komu og fóru. í lok
hvers starfstímabils er’ holt og gott að spyrja oss sjálfa: Hvað