Kirkjuritið - 01.04.1943, Blaðsíða 29

Kirkjuritið.
Þjóðerni og kirkja.
139
áður var. Virðing fvrir kveðskap merkir ekki, að úrrýma
skuli öllu nema rímnalögum. En það á að elska það
og' meta og bera hlýtt þcl til þeirra, sem þetta sömdu
og lifðu við það. Og það á að láta hið nýja og góða bera
keim af því. Þráður menningarinnar á ekki að slitna.
Við eigum að kappkosta að leggja ekki minna frá okk-
ur sjálfum til í það, sem við gerum, en eldri kynslóðir
gerðu. Prestar munu finna, að það er í þessu viss trúar-
leg tilfinning, andleg beilbrigði og festa, sem styður
kristindómsboðun þeirra. Ivristnin er hin gamla bugsjón,
sem alltaf er ný. Hún er okkar elzti menningararfur.
Menningarlaus nýfýkni er óvinur trúarinnar, lausagopa-
háttur, sem á sér ekkert fyrirheit. Einmitt presturinn er
maðurinn, sem á að skilja þetta, og liann á að benda á
það. Hann er líklegastur til þess að skilja samhengi
þessa tvenns: Hins þjóðlega og trúarlega. Þess vegna er
hann heilbrigðari vakningarmaður þess þjóðlega en
nokkur annar — og á ég þar við „prest“ í víðtækustu
merkingu þess orðs, hvern þann mann, sem vill vinna
allt Guði lil dýrðar og leiða aðra á þann veg.
Þá er ekki síður hitt, sem veit að framtíðinni, að prýða
og bæta landið og þjóðina og fella þar allt hið nýja inn
í umgerð þá, sem fyrir er. Úlfaldar fara vel í eyðimerk-
urlandslagi, en þeir yrðu skrítnir, ef þeir stæðu á beit
í íslenzkum hvannni. Þar fer hesturinn betur og sauð-
kindin. Svo er og um hús og húsgögn, og ekki síður
báltu alla og framkomu, orðfæri og yfirbragð, lifsskoð-
un og kirkjusiðu. Það islenzka fer Islandi og íslend-
ingum bezt. Vitna ég þar til þess, er ég sagði hér að
framan um það, ef íslendingar hefðu orðið að gerast
meþódistar eða presbýteríanar til þess að komast í krist-
inn félagsskap vestan hafs.
Sá félagsskapur, sem hér væri sjálfkjörinn samherji
kirkjunnar, er ungmennafélagsskapurinn. Þessi mikli
bópur ungra pilta og stúlkna um land allt er einhver