Kirkjuritið - 01.04.1943, Blaðsíða 40

150
H. S.: Við borð meistarans.
Apríl.
hann rak upp ógurlegt þjáningaróp. En i sama vetfangi
lirundi fjallið saman og krossinn sökk niður i Dauða-
hafið. Blítt ljósmagn, guðdómleg sælutilfinnihg streymdi
þá gegnum liann, en út úr heiðskærum himinblámanum
ómaði sigri hrósandi í'ödd og hrópaði hátt: ,,Ríki Sat-
ans er lokið. Dauðinn er sigraður. Dýrð sé manns-syn-
inum. Dýrð sé Guðs-syninum“.
Þannig skýrir Schuré það, hvernig hin fullkomna
Messíasarvitund Jesú hafi vaknað. Þessi freisting og
þunghæra raun kom yfir hann, áður en hann fór að
starfa opinberlega. Með krossinn fvrir augum gengur
hann í 3 ár um Gyðingaland, líknandi, læknandi og
fræðandi. Launin vissi hann fyrir. Þau voru krossfest-
ingin á Golgata. En var liann þá þegar búinn að vinna
hinn algera sigur yfir sjálfum sér? Það var hann ekki.
Mörg öfl toguðu í hann, til þess að fá hann til þess að
falla frá sínu fyrra áformi, fórninni, friðþægingímni.
Meira að segja einn hans nánasti vinur, Pétur, telur úr
honum. Og fram á síðasta dag stendur baráttan. Úrslit-
in koma ekki, fullnaðarsigurinn er ekki unninn fvr en á
Skírdagskvöld. í grasgarðinum er Ioks allt leitt til lykta.
„Ef þú vilt, faðir, þá tak þennan bikar frá mér. En
verði þó ekki minn, heldur þinn vilji“.
Á þessari nóttu vann liann úrslitasigurinn. Sálarang-
istin í Getsemane var síðasta raunin. Sýnin frá Engaddi
blasir þar við honum. Hann sér á ný fjallið með kross-
inum rísa úr Dauðahafinu. Hann þekkir sjálfan sig aft-
ur, hinn krossfesta, deyjandi mann. En þá bætist önn-
ur raun við, annar éfi. Hann þekti kærleika Guðs.
Hann þekti undramátt fórnarinnar. En hann þekti líka
mennina. Var til nokkurs að færa þessa fórn? Var það
ekki árangui’slaust, var ekki vonzkan og villan of sterk
í mannheimum til þess að láta sigrast af píslarvættinu
einu? Þessi efi var þyngsta raunin í sálarstríðinu í
Getsemane. En hann sigraði þar líka. Þar sá hann að