Kirkjuritið - 01.04.1943, Blaðsíða 37

Kirkjuritið.
Sigur krossins.
147
Ósýnlegum himneskum herskörum og leynist i hjörtum
mannanna, eins og neistinn í tinnusteininum ? Hver
mundu verða afdrif þess spámanns, sem dirfðist aS
rífa sundur fortjald musterisins og sýna, aS þar væri
allt tómt fyrir innan, sem bySi Heródesi og Cæsar háS-
um byrginn i einu?
En einmitt þetta var þaS, sem varS aS gera. Rödd
hins Eilífa hrópaSi til lians og' sagSi: „Stattu upp og
talaSu!“ Þar var aSalatriSiS aS finna liiS eilífa orS,
þá trú, sem flytur fjöll, þann kraft, sem ekkert stenzt viS.
Þegar hér var komiS, tók Jesús aS biSja, og baS af
öllu hjarta. ÞaS kom yfir hann ótti; vaxandi órósemi
og skelfing greip hann. Honum fannst, eins og hann væri
aS glata þeirri dásamlegu sælu, sem hann áSur hafSi
átt innra meS sér, eins og hann væri aS berast út á'
botnlaust, koldimmt hyldýpi. Umhverfis hann var bik-
svartur skýflóki, og i honum voru allskonar svipir á
hreyfingu. Hann sá þar móSur sína, bræSur og kenn-
ara. Og svipirnir kölluSu til hans, hver af öSrum: „Ertu
frávita? ÞaS er engum unnt aS gera þaS, sem þú ert aS
hugsa um. Þú gerir þér sýnilega enga grein fyrir, livaS
bíSur þín. SnúSu viS, meSan tími er til“. En hin óbifan-
lega innri rödd svaraSi: „ÞaS verSur samt svo aS vera“.
Þannig barSist liann daga og nætur. HvldýpiS varS æ
dýpra; skýflókinn æ svartari. Honum fannst hann
standa frammi fyrir einhverju svo ægilegu, aS engin orS
fá lýst því.
Loks hirtist honum dásamleg sýn.
Dimm og ægiþung þruma ríSur. FjalliS leikur á
reiSiskjálfi. Hvirfilvindur, sem kemur neSan úr djúp-
mu, ber liann meS sér upp á þakbrún musterisins í
Jerúsalem. Lofsöngvar bárust upp frá hinu allra-helg-
asta. Þök og turnar ljómuSu í loftblænum eins og log-
andi í gulli; reykelsisský stigu upp frá ölturunum og
bárust aS fótum Jesú. SkrautbúiS fólk fyllti forgarSa