Kirkjuritið - 01.04.1945, Qupperneq 24

142
Ásmundur Guðmundsson:
Apríl-Mai.
veruleika jarðlífsins, heldur búa sér hlátraheim, er
heimur grætir. En þrátt fyrir allan þennan mikla mun
er eitt sameiginlegt flestum, innri glóð, sem aldrei fölskv-
ast. Frá henni er kominn glampinn í augunum. Guðs-
þráin logar þar, innfjálg, ekka þrungin.
Það er liún, sem samstillir hugina og veldur þessari
voldugu þátttöku i guðsþjónustuhaldinu. Hér er golt að
vera. Hér er griðastaður fyrir augliti Jahve. Hér skal
honum tjáð allt, er lijartað þjáir, og allt, er hjartað þrá-
ir og vonar.
Ég hlusta aðeins, Iilusta lokuðum augum. Niður tím-
ans rennur saman við þennan söng, söng kynslóðanna,
sem stigur og Iinígur, myrkvast af gráti eða ljómar af
gleði. Hér er hún komin öll ísraelsæll frá Abrahams-
dögum, hefir safnazt saman úr dreifingunni um löndin,
og hróp liennar af heitum drevra leitar himins. Sál hinn-
ar þjökuðu þjóðar er öll i þessum söng: Hversu lengi,
Jahve, hversu lengi? Ég skil ekki orðin, en ég vil
samt taka undir þennan söng, lála berast af anda hans.
Hann endar með djúpum friði og lofgjörð til Guðs:
„Eg er ætíð hjá þér,
þú heldur í liægri hönd mína;
þú munt Ieiða mig eftir ályktun þinni
og síðan láta mig ná sæmd.
Hvern á eg annars að á himnum?
Og hafi eg þig,
Iiirði eg eigi um neitt á jörðu.
Þótt liold mitt og hjarta tærist,
er Guð bjarg hjarta míns
og' hlutskipti mitt um eilífð....
Min gæði eru það að vera nálægt Guði,
eg hefi gjört Drottin Guð að athvarfi mínu,
til þess að segja frá öllum verkum þínum“.
Við hurfum seint frá guðsþjónustuháldinu um kvöld-
ið. Nóttin var komin með Ijúfan svala eftir heitan dag,
er við héldum lieim. Þetta var ný reynsla, ólík allri ann-