Kirkjuritið - 01.04.1945, Blaðsíða 42

Magnús Jónsson:
April-Mai.
160
mikið. Börnunum fjölgaði. Ég man röðina: Annanie
kölluð Anní, Hálfdán kallaður Haddi, Þórhildur köll-
uð Hilda, Cecilia kölluð Silla, Páll kom síðast, kallaður
Palli. Allar þessar minningar vefjast saman og skilja
ckki hver við aðra. Ég hið systkinin að virða á hetri veg,
að ég set hérna þessi styttu nöfn, sem nú eru flestum
löngu glevmd og horfin, en þau eru órjúfanlegur hluti
myndarinnar af „gamla heimilinu“, sem séra Hálfdan
prófastuL’ minntist svo fagurlega í lniskveðju sinni við
jarðarför móður hans. Hin sistarfandi húsmóðir taldi
ekki eftir sér neinn snúning til þess að samrýma litlar
tekjur stóru og fögru heimili.
Frú Helgason var prýðilega greind kona og vel að sér.
En sérstaklega átti hún auðæfi sannrar menningar. Á-
gætar ættar stóðn að henni, og sjálf var hún prestsdóttir
— ungfrúarnafn liennar var Licht — fædd á prestsetri á
Jótlandi en alin upp á Horne, prestsetri á Fjóni. Hékk
málverk eftir mann hennar, af þessu fagra prestsetri og
kirkjunni fornu í stofunni, og var sem frá því legði and-
hlæ þeirrar gömlu og finu menningar, sem einkennir
danska prestagarða. En þessa gömlu menningu l)ar frú
Helgason með sér ósjálfrátt og óafvitandi í liinni frjáls-
legu en notalegu umgengni.
Sérstaklega var frú Helgason hneigð að músík. Alltaf
gat lnin fundið stund til þess að grípa i hljóðfærið, og
margar voru skemmtistundirnar við söng og hljóðfæra-
slátt á heimili hennar fyrr og síðar. Ilún hafði milda og
þjálfaða rödd, og maður hennar var einnig raddmaður
ágætur. Lærði ég þarha fjölda laga, en þakkaði mín-
um sæla fvrir, að ég var í mútum, svo að ég gat ekki kom-
ið upp nokkru sönghljóði. Það hefði orðið mér fullkom-
in ofraun fyrst í stað. Síðar kom frú Helgason mér til
að syngja, og syngja óhikað, gala svo að undir tók, stór-
eflis aríur og önnur sólólög. Hún hafði lag á að þoka
manni út í þetta án þess að maður vissi af.
Já, minningarnar væru margar, ef farið væri að leita