Kirkjuritið - 01.04.1945, Side 34

Apríl-Maí.
Bréfakaflar frá Broddanesi.
,Minningar“.
Tryggvi Þórhallsson sagði einu sinni
við mig: „Því byrjuðuð þér ekki fyr að
skrifa?“ Ég sagði honuin, að ég liefði ekki haft ástæð-
ur til þess, á meðan börnin voru ung. Það skildi hann
vel, eins og allt annað. Þetla var rétt, kringumstæðurn-
ar leyfðu mér aðeins að lnigsa, en ekki að skrifa, til
þess þurfti meiri tíma. Samt bjó hún um sig í leyni þessi
löngun til að skrifa, hún var eins og lítið, þroskalausl
barn, sem biður móður sína að lofa sér að sjá heiminn
og lífið. „Minningar“ mínar lét ég frá mér, mest fyrir
áeggjan annara, þær voru einskisvert uppkast. Einar Ó.
Sveinsson sagði á þeim árum, að hann ætlaði að ráð-
leggja þeim, sem skrifuðu endurminningar sínar, að
skrifa eins og Theodóra Thoroddsen. Þetta fannst mér
fjarstæða, það geta ekki allir verið eins gáfaðir og frú
Theodóra, hún er ein með allra gáfuðustu konum lands-
ins. Tryggvi sag'ði mér, að ég skyldi ekki taka mark á
ritdómum, þeir væru alla vega til orðnir. Ég sagði hon-
um, að sumum þætli ég' liafa oflitið af sögnum frá öðr-
um, en of mikið frá sjálfri mér, en honum gat ég sagt
eins og var, að það væru litlu, vængstýfðu fuglarnir
minir, sem vildu ía að lyfta vængjum. „Og látið þér þá
Iiara fljúga“, sagði liann, og það gerði ég.
Og nú í seinni tíð, tek ég pennann stund og stund eftir
því sem sjónin þolir, því alltaf er löngunin söm og jöfn
eftir pappírnum, pennanum og bókunum. Ég er oft inni-
lega sæl, með sjálfri mér, þegar ég' held á óskrifuðum
pappír eða blekbyttu.