Kirkjuritið - 01.09.1948, Síða 9

VIÐ VEGASKIPTI
183
gómi sínum í vatn og kæli tungu mína, því ég kvelst í
þessum loga. En Abraham sagði: Minnstu þess, sonur, að
þú hlauzt þín gæði, meðan þú lifðir, og Lazarus á sama
hátt sitt böl, en nú er hann hér huggaður, en þú kvelst, og
auk alls þessa er á meðal vor og yðar mikið djúp stað-
fest, til þess að þeir, sem vilja fara héðan yfir til yðar,
geti það ekki, og að menn komizt ekki þaðan yfir til vor.
(Lúk. 16, 19.—26.).
Sumir menn hrósa sér af trúleysi sínu. Þeir um það,
ef þeir halda, að þeir hafi ráð á því. En hitt er óskiljan-
legt, er þeir halda því fram, að þeir sjái hvorki snilld
ué speki í frásögnum eins og þessari. Aldrei lesum við
hana svo oft, að við undrumst ekki þær geysilegu and-
stæður, sem hér eru settar fram, og við hljótum að spyrja
og það með nokkrum kvíða: Hvenær mætast þeir þessir
tveir ólíku menn, þessir tveir öreigar, sem sagt er frá,
öreigi hins veraldlega auðs og öreigi andlegra verðmæta?
Við getum sleppt með öllu að reyna að ráða þá gátu,
hvað bíði þeirra í annarri og okkur ókunnri tilveru, hvort
vegir þeirra haldi áfram að fjarlægjast meir og meir,
annar liggi til lífsins, en hinn til dauðans. Á þeim gátum
halda menn, að þeir eigi margar lausnir. En þó að við
sleppum þessari miklu og óendanlegu ráðgátu, gefur sagan
°kkur nægilegt umhugsúnarefni — um það líf, sem við
lifum og þekkjum, eða ættum að þekkja, að minnsta
kosti betur en það, sem tekur við að því loknu.
Þegar við hugsum um þessa tvo menn og örlög þeirra,
finnst okkur sennilega undarlegast, hve skammt er milli
þeirra, en samt eiga þeir alls enga samleið, þeir eru sam-
býlismenn, sem aldrei hittast, eða samferðamenn, sem í
engum áfanga leiðarinnar mætast. Það er líkast því sem
þeir lifi hvor í sínum heimi, meðan ævin endist, og þó
býr annar aðeins utan við dyr þess húss, sem hinn býr í.
Húseigandinn er mjög hamingjusamur maður. Það virðist
jafnvel ekki trufla gleði hans að rekast á þennan kaun-
um hlaðna vesaling í hvert sinn, sem hann fylgir gestum