Kirkjuritið - 01.09.1948, Síða 14

Bréí til séra Valdimars Briem
um Matthías lochumsson.
í sambandi við aldarafmæli séra Valdimars Briem rifjast
upp fyrir mönnum margt um það, hvernig sum Ijóð hans og
ritgerðir urðu til. Væri fengur að því að mega birta sitthvað af
þessu. Áður en séra Valdimar gengur frá ritgjörð sinni um
Matthías látinn í Prestafélagsritið 1921, leitar hann umsagnar
vinar síns, séra Guðmundar Helgasonar frá Reykholti, og fer
svarbréf hans hér á eftir.
Á. G.
Selfossi, 13./4. ’21.
Kæri vinur.
Eg þakka bréfið þitt, sem eg fékk í gærkveldi. Það hélt
vöku fyrir mér talsvert fram eftir nóttinni, að hugsa um
svarið. Skrifa eg það nú strax — eftir föngum. Þú verður
að taka viljann fyrir verkið, þó að það verði hrafl eitt og
allt í graut og lítilsverði. Ekki einu sinni svo vel, að eg hafi
kvæði Matthíasar hérna, og má því vera, að ég hafi eitt-
hvað rangt eftir honum. En um grautinn er það að segja,
að Matthías mundi sjálfur taka vægt á þeim bresti. Mér er
það minnisstætt — og hefi sjálfsagt einhvem tíma sagt þér
það — þegar við nokkrir stúdentar fylgdum Matthíasi
heim á nýjársnótt úr , ,Sjómannaklúbbnum, “ þar sem hann
hafði þá haldið kveldsöng um miðnættið, og ræða hans barst
í tal og var auðvitað hrósað, þá segir einhver í hópnum:
„Mér fannst nokkuð lítið samanhengi í henni.“ Þá segir
Matthías: „Andinn lifir ekki í eintómu samanhengi, elskan
mín.“ Mér fannst þetta fara svo vel í munni Matthíasar
— og vera auk þess svo satt og svo vel sagt, að eg hefi
aldrei gleymt því.