Kirkjuritið - 01.09.1948, Síða 16

190
KIRKJURITIÐ
Af stíl kvæðisins að öðru leyti býst maður ekki við þessu
þarna. En svona grunnt er alltaf niður á trúargrundvöllinn
hjá Matthíasi, að jafnvel Þorri karl kemst ekki hjá að hugsa
um, hverjum líf þeirra var að þakka, þó að hann nefni
hann ekki. — Líkt má segja um hafískvæðið, um „landsins
forna fjanda,“ ógnum glæstan og ægifríðan, eins og hann
segir um Fjóra reiðmenn:
Ótal þúsund örvabroddar glitra,1)
ótal þúsund sólargeislar titra,
skjálfa hræddir hörku þinni mót.
En áður en kvæðinu lýkur, er komið annað hljóð. Þá segir
hann:
Ertu kannske farg, sem lyftir fjöður
fólgins lífs og dulinskraftar elds,
fjörgar heilsulyfjum löður,
læknir fjörs og stillir hels?
Svo að landsins forni fjandi er orðinn þetta! Svona rík
er hún hjá Matthíasi, trúin á, að tilveran sé innst inni
góð og viturleg. Svo að trúin sigrar þar líka allar ógn-
irnar og allt endar í bjartasta optimisma, eins og vant er.
Hitt atriðið, sem mér finnst þurfa meiri útfærslu en
er í uppkasti þínu, það er trúarbaráttan, sem vafalaust
hefir verið í sál Matthíasar. Þú minnist á reik nokkurt
um viss trúaratriði, en eg hygg að það hafi verið miklu
meira. Mér er nær að halda, að hann hafi stundum efast
um allt eða því nær allt. T. d. um líf eftir dauðann. Mig
rámar eitthvað í kvæði, sem hann orti til Ásgeirs læknis
Blöndals, sem hafði misst barn sitt. í því kvæði minnir mig
sé þessi vísa:
Guð náði okkur póeta og presta
með pokann og bjölluhatt,
1) Fyrirgeföu. Eg get ekki stilt mig um að gera eins og sagt er
um Bjarna rektor, þegar hann var að lesa húslestur í Vídalínspostillu
og sagði upp úr lestrinum „Hvílík mælska!“ Mikið lán var það,
bæði fyrir Matthías og íslenzkuna, að hann átti hana fyrir móðurmál.