Kirkjuritið - 01.09.1948, Page 24

Séra Þórður prófastur Ólafsson.
NOKKUR MINNINGARORÐ.
Það var síðara hluta nóvembermánaðar árið 1887, að
24 ára Reykvíkingur, fátæklega til fara en hvatlegur á
fæti og djarflegur á svip,
tók sig upp frá æskustöðv-
unum og lagði í langferð,
með landpósti; gangandi að
öðru leyti en lítil von um,
að pósturinn kynni að
skjóta undir hann hesti við
og við. Ferðinni var heitið
vestur til Dýraf jarðar. Mun
hún hafa gengið líkt og þá
gerðist, um þetta leyti árs;
allar ár þá brúarlausar og
vegir ekki lagðir aðrir en
troðningar eftir hestana.
Það segir ekki af ferðum
þeirra fyrri en komið var
vestur fyrir Þorskaf jarðar-
heiði og út yfir Djúpið að
Vatnsfirði, sem var póst-
stöð. Þar bjó hinn alkunni prestur og búmaður séra Stefán
Stephensen.
Pósturinn afgreiddi þar erindi sín, en ungi Reykvíking-
urinn hafði sig lítt í frammi, og prestur veitti honum litla
athygli. Tók þó loks að leggja fyrir hann spurningar, sem
óþekktir gestir urðu jafnan fyrir. „Hvað heitir þú?“ spurði